Temat: ciąża-wpadka,jak powiedziałyscie o tym rodzicom

TEHANEK   bardzo przewrotna ta historia;P hehe ja nie wiem czy bede mogla miec dzieci - bedziemy sie starac ale jesli nie bede mogla miec wiem ,ze moj M mnie nie zostawi- wizja adopcji jakos mnei przeraz- a kiedy bym zaszla - to bym sie ucieszyla i oznajmila to rodzicom - chyba bez wiekszego problemu:)

brałam ślub jak synek miał 3,5 miesiąca, na krótko przed porodem załatwialiśmy formalności... myślałam, żeby poczekać do lata, mały by miał prawie rok itd, ale mój małżonek bardzo chciał jak najszybciej sformalizować związek...

ja zaszłam w ciążę, gdy kończyliśmy remont wspólnie kupionego mieszkania, ślub bardzo chcieliśmy mieć ale zawsze myśleliśmy o weselu dla całej rodziny, a to koszty duże... więc odwlekaliśmy
gdy się okazało że jestem w ciąży, zaplanowaliśmy skromny ślub, na 30 osób, najbliższa rodzina, w świątecznej atmosferze 27 grudnia:) praktycznie sami wszystko zorganizowaliśmy - cieszę się że tak wyszło:)
dwa tygodnie przed ślubem wprowadziliśmy się do mieszkania
P.S. to nie była zupełna wpadka - mówiłam co ma być to będzie:) cieszę się że tak się stało:)

Nie wiem jak bym powiedziała . Chyba bym nie powiedziała ;p aż się dziecko by nie urodziło ;p Nie żartuję. Póki bym studiowała nie przyjechałabym do domu. Za bardzo się boję pokładanych we mnie nadziei planow;p Kiedys jak się bałam że jestem powiedziałam (do tego tragiiczna historia). Ale jakoś myślę, że wtedy byłoby (mi także) łatwiej to zaakceptować. Nie teraz. Niby śmieszne, jestem dorosła mam 20 lat. Ale wg mnie to jest tragedia, że 20letnia osoba, która niby by chciała tak bardzo się boi tego, że może zajść w ciążę. Ślubu bym nie wzięła. Jestem od dłuższego czasu z facetem, z którym zamierzam być do końca życia i chcę kiedyś wziąć ślub, ale nie wtedy kiedy nagle pojawi się dziecko. Czułabym chyba, że nie bierze ślubu ze mną.

heheh jak powiedzialam rodzica? Normalnie ;-)

Po 5 dniach od testu mamie. Ta sie rozplakala ;P zapytalam dlaczego placze? Nie cieszy sie? A mama ,ze wlasnie bardzo sie cieszy! Wczesniej czesto mi mowila ,ze nie moze sie wnuczki (dziewczynki ;p) doczekac.

Mialam 21 lat, prawie 22.

 

Tata - wygadalam sie ;p jak chcial mi dac w aucie energy drinka :D a ja,ze nie mo..... i sie zacielam. Tata do mnie "A co? w ciazy jestes?" A ja no jestem :P heheheh. Moj tat aogolnie jest nietypowym czlowiekiem, smiesznym i ciezko mi tu opisac jego reakcje ;-))) pamietam cos w stylu,ze on nam mogl powiedziec jak sie zabezpieczyc ;-))) i takie glupoty.

 

Z moimi rodzicami poszlo fajnie. Bez stresowo.

 

Z tesciami bylo gorzej.... tesciowa sie obrazila ;P na mojego. W polowie ciazy jej przeszlo ;) jak sie zaczely przygotowania.

Tesc od poczatku happy.

 

 

 

Moj byl szczesliwy, ja nie odrazu ;) Mimo,ze bylam po szkole, po maturze itd. Ale jak mi zaczal mowic takie slodkie rzeczy to odrazu mi sie humor poprawil i jak glupia wszystko przezywalam ;-)

 

 

 

Slubu nie wzielismy i nie mamy go do tej pory, a mamy po 23 lata skonczone.

Przyjdzie czas na slub - to duzy wydatek,a mamy teraz inne wydatki duzo wieksze niz slub. Ale oczywiscie planujemy.

 

Corka ma 20 miesiecy i nazwisko po 2 tygodnia przepisane na taty. Nigdy nie mialam watpliwosci.

 

 

 

A o dzieciach gadalismy jakos od ok 20 roku zycia ;-)

zależy ile masz lat, ale co do małżeństwa to bym się nie martwiła, przecież żyjemy w XXI wieku, branie ślubu w ciąży lub z powodu dziecka jest bardziej żałosne niż życie bez ślubu, a więc jeśli jesteś SAMODZIELNA (nie na utrzymaniu rodziców) to bym się nie obawiała wcale, ale jeśli nie jesteś to możesz mieć problem

niewiem czy o taką rade ci chodziło -w moim przypadku żyjemy na kocią łape od kilku lat i to rodzice namawiają nas na dziecko:D na slub juz przestali bo nic nie mogą wskórać:x jesli wpadniemy to wszyscy pewnie oszaleją ze szczęscia a przyszła tesciowa pewnie na tace da pol emerytury bo jest z  tych co latają co drugi dzien do kosciola hehe

Ja powiedziałam rodzicom odrazu jak się dowiedziałam o ciąży.

Jeżeli nie ma sądowego orzeczenia o separacji to sprawa jest trudniejsza, gdyż w prawie istnieje domniemanie prawne, zgodnie z którym uznaje się że jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa, to ojcem dziecka jest mąż matki.
W takim przypadku, gdy inny mężczyzna niebędący mężem matki chce uznać ojcostwo dziecka, konieczne jest obalenie sądowne domniemania, że ojcem dziecka jest mąż matki.
Domniemanie obala się tylko poprzez wytoczenie powództwa o zaprzeczenie ojcostwa.
Matka dziecka może wytoczyć powództwo p-ko swojemu mężowi i dziecku o zaprzeczenie ojcostwa w przeciągu 6 miesięcy od dnia urodzenia dziecka.
Obalenie domniemania ojcostwa może nastąpić tylko przez wykazanie niepodobieństwa, żeby mąż mógł być ojcem dziecka (art. 69 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego).
Po obaleniu domniemania na skutek orzeczenia sądu mężczyzna niebędący mężem matki może dziecko uznać albo przed sądem opiekuńczym albo przed kierownikiem stanu cywilnego.

 

na szczęście mam normalnych rodziców. szczególnie z mamą rozmawiam swobodnie. myślę, że nie byłaby zła. że od razu planowałaby, jak to ogarnąć finansowo, mieszkaniowo itp. wiem, że by nie krytykowała, najwyżej martwiłaby się, gdyby był to owoc głupoty, a nie miłości i przyszłościowego związku.

najlepiej to pytać o to rodziców. ja wiele razy pytam 'co by było, gdyby'. wiem już, jak by zareagowała na bycie homo, na tatuaż (który zresztą później zrobiłam), na starszego faceta itp. rozmowa to podstawa. wzmacnia nie tylko zaufanie, więzi, ale i po prostu pozwala spojrzeć na rodzica nie jak na starszego z wielką księgą zakazów w jednej ręce i z zeszycikiem wydatków w drugiej, a jak na człowieka.