Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Chyba potrzebowałam małej presji, żeby utrzymać się w ryzach 😅 to już prawie dwa tygodnie totalnej grzeczności. Waga ładnie leci. Dzięki zaplanowanym posiłkom w końcu jem tak, jak chcę, a nie najpierw kilka godzin zastanawiania się co by tu, by i tak zjeść cokolwiek byle szybko. Ja może tak w ogóle to nie odżywiałam się jakoś tragicznie, ale okrutnie monotonnie. I warzyw, które przecież bardzo lubię jeść, ale niekoniecznie szykować ich do posiłku, bywało bardzo mało.

Tak po miesiącu zrobię sobie tutaj całościowy jadłospis, może gdzieniegdzie wrzucę zdjęcie żarła, będę miała jak znalazł na kolejny zryw do odchudzania. Bo aż taką optymistką, że zwalę za tym zamachem kilkanaście kilo, to ja nie jestem 😂 idealnie byłoby gdzieś tak od października zacząć utrzymywać to, co spadnie. Tak, jak w zeszłym roku. A w następnym cały proces po raz kolejny powtórzyć. I wtedy byłby to już sukces pełną gębą.

Chciałabym bardziej skupić się na tym, co teraz robię w kwestii odchudzania, ale w pracy mały stresik. Możliwe, że będę musiała zastąpić koleżankę na czas urlopu, na stanowisku, na którym pewnie sobie poradzę, ale będzie mnie to kosztowało dużo nerwów i wysiłku. A mam czym się przejmować poza tym. Dzisiaj kolejna wizyta u dentysty. Mam nadzieję, że to już ostatnia i będę mogła w końcu iść na konsultację do chirurga szczękowego. Trzymajcie kciuki, kto mnie tam czyta, za całokształt, że tak nieskromnie poproszę 😆

Należę do tych osób, które ważą się codziennie i wyciągają średnią z tygodnia. Ważenie się co tydzień, czy dwa uważam za spory błąd, bowiem nie można wtedy wychwycić drobnych anomalii. Waga potrafi skakać z przeróżnych powodów i teoretycznie o tym wiemy, ale gdy np. skacze nam przed okresem widzimy tylko to, że jest więcej, albo nie ubyło i się dołujemy, zamiast skojarzyć ten fakt z możliwością, która pojawia się cyklicznie. I na co nam ten stres? Tak wiem, niektórym codzienne ważenie szkodzi. Uparcie wypierają fakt dobowych wahnięć i koniecznie od razu, natychmiast wprowadzają zmiany, aby ta głupia waga zaczęła w końcu spadać. A potem są zadowoleni, bo cyferki oczywiście się zmienią, ale nie widzą już związku z pojawienia się krwawienia dla przykładowej tu menstruacji. No, ale dla tych przypadków nie mam dobrej rady.

Tak, tak na wadze po tych kilku dniach 2 kilo mniej 😎 ale! Żeby nie było, ja bardzo dobrze wiem, że to woda, ale nawet nie wiecie, jak bardzo się cieszę, że ona sobie ze mnie zlazła! W ostatnich latach (zapewne przez nadwagę) podczas upałów bardzo puchnę. Słabnie mi chwyt przez opuchnięte dłonie. Kucanie jest dyskomfortowe przez sytuację w okolicach kostki, paluszków w sumie też. A teraz? Teraz jak ręką odjął! Czy to znaczy, że jedzenie miało na to, aż taki wpływ? 

Jestem zaskoczona, bo wydaje mi się, że coś takiego mogłoby mieć miejsce, gdybym nagle odstawiła sól, której oczywiście wcześniej musiałabym nadużywać. Jednak mówiąc szczerze nigdy nie byłam jej wielką fanką. Tak samo, jak i octu zresztą. Wystarczą mi ich symboliczne ilości w potrawach, inaczej rzecz staje się dla mnie niezjadliwa. Na myśl przychodzi odstawienie gotowców, ale w odniesieniu do powyższego, te pojawiały się u mnie bardzo rzadko w ramach ostatniej deski ratunku. Z czym zatem przesadzałam? Ze słodkościami, kluchami wszelakimi i piwem, przy czym z tym ostatnim w zdecydowanie większym stopniu 😅 ale przecież piwo powinno odwadniać, nie? 😂

Siedzę i myślę, co zmieniło się AŻ TAK. I nie wiem. Jednak cieszę się bardzo na tą nagłą swobodą ruchów i komfort w bieliźnie. A wagę w wysokości 72,8 kg. traktuję jako wyjściową przy tegorocznym podejściu do odchudzania.

Należę do tych osób, które ważą się codziennie i wyciągają średnią z tygodnia. Ważenie się co tydzień, czy dwa uważam za spory błąd, bowiem nie można wtedy wychwycić drobnych anomalii. Waga potrafi skakać z przeróżnych powodów i teoretycznie o tym wiemy, ale gdy np. skacze nam przed okresem widzimy tylko to, że jest więcej, albo nie ubyło i się dołujemy, zamiast skojarzyć ten fakt z możliwością, która pojawia się cyklicznie. I na co nam ten stres? Tak wiem, niektórym codzienne ważenie szkodzi. Uparcie wypierają fakt dobowych wahnięć i koniecznie od razu, natychmiast wprowadzają zmiany, aby ta głupia waga zaczęła w końcu spadać. A potem są zadowoleni, bo cyferki oczywiście się zmienią, ale nie widzą już związku z pojawienia się krwawienia dla przykładowej tu menstruacji. No, ale dla tych przypadków nie mam dobrej rady.

Tak, tak na wadze po tych kilku dniach 2 kilo mniej 😎 ale! Żeby nie było, ja bardzo dobrze wiem, że to woda, ale nawet nie wiecie, jak bardzo się cieszę, że ona sobie ze mnie zlazła! W ostatnich latach (zapewne przez nadwagę) podczas upałów bardzo puchnę. Słabnie mi chwyt przez opuchnięte dłonie. Kucanie jest dyskomfortowe przez sytuację w okolicach kostki, paluszków w sumie też. A teraz? Teraz jak ręką odjął! Czy to znaczy, że jedzenie miało na to, aż taki wpływ? 

Jestem zaskoczona, bo wydaje mi się, że coś takiego mogłoby mieć miejsce, gdybym nagle odstawiła sól, której oczywiście wcześniej musiałabym nadużywać. Jednak mówiąc szczerze nigdy nie byłam jej wielką fanką. Tak samo, jak i octu zresztą. Wystarczą mi ich symboliczne ilości w potrawach, inaczej rzecz staje się dla mnie niezjadliwa. Na myśl przychodzi odstawienie gotowców, ale w odniesieniu do powyższego, te pojawiały się u mnie bardzo rzadko w ramach ostatniej deski ratunku. Z czym zatem przesadzałam? Ze słodkościami, kluchami wszelakimi i piwem, przy czym z tym ostatnim w zdecydowanie większym stopniu 😅 ale przecież piwo powinno odwadniać, nie? 😂

Siedzę i myślę, co zmieniło się AŻ TAK. I nie wiem. Jednak cieszę się bardzo na tą nagłą swobodą ruchów i komfort w bieliźnie. A wagę w wysokości 72,8 kg. traktuję jako wyjściową przy tegorocznym podejściu do odchudzania.

Swego czasu w ramach motywacji i zwykłej ciekawości oglądałam dokumenty o odżywianiu, postach, leczeniu jedzeniem, jak i obalania popularnych teorii, które w chwili, gdy przestają być teorią robią się nagle bez sensu, ale i tak nie tracą na popularności. W to wszystko często zaplątani byli ludzie i ich historie odchudzania. Ich sukcesy i porażki, ale nie na drodze ku lepszej sylwetce, ale też po. Utrzymać efekty to najcięższa praca, w którą nie wierzy żaden "grubas". Myślimy, że oby schudnąć to potem wszystko się magicznie ułoży. Nagle zaczniemy odnosić większe sukcesy na polu zawodowym i prywatnym, zaczniemy się lepiej ubierać, a nabrane nawyki pielęgnacyjne będą czynnością tak naturalną, jak oddychanie. No i owszem, większości z nas udaje się osiągnąć upragniony spadek wagi, ale na to, co potem rzadko kiedy poświęcamy czas na głębszą refleksję. A nawet jeśli, wcześniej, czy później przychodzi rozluźnienie, w którym nie widzimy niebezpieczeństwa... I tak, zazwyczaj, cykl się powtarza.

No, ale miało być o konkretnym filmie! Ostatnio widziałam bardzo fajny dokument z BBC " Dieta dla Ciebie", ale dorwałam tylko pierwszy odcinek (z trzech?) Ja chcę wiedzieć, jak im poszło! Jestem wściekle ciekawa! 🤣

Lubicie tego typu programy? Jeśli tak, to jakie? 

Dietę trzymam ładnie. Bez jakiś większych ciągot, co jest zaskakującą, ale bardzo dobrą wiadomością. 

- jajka sadzone, smażony seler korzeniowy w curry, schab pieczony, papryka zielona.

- twaróg z owocami i kefirem

- fasola z ryżem basmanti, w formie takiej sałatkowej, dałam do tego resztę świeżych warzyw

- camembert z zieleniną, oliwkami i pomidorem.

Ano zobaczymy 😁 

Mniej więcej tyle czasu dzieli mnie od badań okresowych i drobnego zabiegu szczękowego. A raczej mam nadzieję, bo badania okresowe w obecnej sytuacji mogą przecież zawiesić, a moja szczęka to temat rzeka, którego wolałabym jeszcze nie poruszać... 

Chciałam napisać coś głupiego. Coś w stylu, że skoro nie znam konkretów to nie wiem, czy jest po co się starać 😂 taa, pomińmy to milczeniem.

Czeka mnie iście ascetyczny czas. Metoda Montignaca czysta do obrzydliwości, a nawet do przesady. Zobaczymy ile da się z niej wycisnąć w 5 tygodni.

Startuję z wagą o pół kilograma większą niż paskowa. Kaloryczność ustawiona na 1800 kcal. Aktywność? No zobaczymy. Wiem, że powinnam. Wiem też, że nie mam co się zarzekać i rzucać na głęboką wodę, bo wtedy z pewnością nic z tego nie będzie. Dlatego nieśmiało postanawiam - callanetics 2 razy w tygodniu. Może stanie się cud i zachęci mnie to do częstszej aktywności.

Menu dzisiejsze:

- sałatka owocowa na czczo

- jajka na twardo, salami z pieprzem, ser żółty, pomidor, papryka zielona i żółta

- schab pieczony z brokułami pod serem

- soczewica zielona z duszonymi warzywami (kalafior, papryka, seler korzeniowy, cebula...) kefir.

Menu na jutro do pracy wymaga jeszcze dopracowania.

Żenuła 😖

Miałam coś napisać. Coś o braku czasu. Braku konsekwencji. Takie standardowe pitu pitu.

A w oczy rzucił mi się ten zacny wynik bytności na naszym szanownym portalu. Przez większość tego czasu było mnie więcej niż mniej. Bywało też, że miałam się z wagą całkiem nieźle. Jednak jak widać zawsze kończyłam bijąc kolejne rekordy. Dziś już dążę do wagi z jaką zaczynałam odchudzanie (co wtedy było oczywiście dramatem. Mam tu na myśli jakieś 63 kilo). Jakby mi ktoś wtedy powiedział, że przekroczę 80 to bym najpierw go wyśmiała, a potem obraziła się śmiertelnie za niecne spekulacje 😂

Nie ma co pisać więcej. Czas się nad sobą zastanowić, a nie ciągle się okłamywać i szarpać to w jedną, to w drugą stronę...

Z przerażeniem odkryłam, że tęsknie za klasycznymi upałami, bo to, co mamy teraz na co dzień to jest jakieś nieporozumienie. Jak jest skwar, to jest skwar i tyle. Trzeba przeczekać i przecierpieć. A tak, temperatura niby przyzwoita, pada częściej niż rzadziej, więc też powinno być lepiej, ale ta wilgotność i lepkość doprowadza mnie do szału. Cały czas jestem poirytowana, a winą mogę obarczyć jedynie pogodę. Jeśli całe lato takie będzie to ja wymiękam.

Grunt to do jesieni!  W ogóle tej jesieni rozstrzygnie się sporo spraw, więc czekam na nią podwójnie, bo dopiero w październiku będę wiedziała na czym stoję i zawodowo, i zdrowotnie, o finansach nie wspominając... To już może chociaż niech szczuplejsza będę do tego czasu, nie?  Jeden kłopot mniej!

W końcu dojrzałam do diety na tak zwane 100% Już się "wybawiłam", mogę skupić się na polepszaniu siebie, a nie na deliberowaniu, czego to teraz mi nie będzie wolno, więc pozwolę sobie jeszcze ten jeden, oczywiście ostatni, raz. Tym bardziej, że dietka przecież jest super! Ja to bardzo dobrze wiem. Tylko chyba jakoś tak musiałam dojrzeć do tego, że nie wkraczam w czas zakazów, tylko nieco innego toru odżywiania. A robię to dla zdrowia i piękności, więc koniec z przymierzaniem się, czas na działanie! 

Jednak szkielet jadłospisu już hula 

W pracy sezon imieninowy... Ależ ja jestem łasa na domowe ciasta! Sama nie piekę (oficjalna wersja jest taka, że nie dogaduję się z piekarnikiem. Starym, gazowym, z grzaniem od dołu... A nie, żem beztalencie w tym temacie  tej wersji się trzymamy). No i piwa się chce po całym dniu ciężkiej pracy w tej duchocie... Ale kierunek obrany nie idzie w zapomnienie. Wierzę, że jeszcze kilka dni i wszystko ładnie we łbie pyknie!

- na czczo pół grapefruita i kiwi

- omlet z dwóch jajek przełożony plastrem schabu i żółtym serem, surówka z pekinki, pomidorów, oliwek

- zupa z cukinii i czerwonej soczewicy, dużo cebuli i przecier

- zielony groszek w przyprawie curry z makaronem, świeża papryka i rzodkiew.

Pewnie, aż do skutku nie?

Dobra, przynajmniej nie utyłam. Jakby nie patrzeć, to co ładnie schudłam w zeszłym roku - trzymam. Jest to jakiś sukces.

Z powodów zdrowotnych mam sporą motywację, żeby się złapać za gębę. Za jakieś dwa miesiące przechodzę badania (okresowe w pracy i klasyfikacyjne do zabiegu, ale o nim później) i zdałoby się nie wstydzić za mocno z wyników. A wiem, że w dwa miesiące można zdziałać baardzo duużo.

Klasycznie z czułością wracam do Montignaca. I mam nadzieję, że uda mi się regularnie zaglądać do Pamiętnika. 

Jak na razie wygląda to tak:

- placuszki z fermentowanej kaszy gryczanej białej z twarożkiem (szczypior, rzodkiewka), kalarepa, kefir

- dwa jajka na twardo, kabanosy, ser pleśniowy, sałata z pomidorem, papryką, oliwkami, oliwa

- schab pieczony, mizeria (do ogórków dodaję pora i chrzan - polecam!)

Nic mi nie idzie.

Dieta, praca, gospodarowanie czasem wolnym - nie idzie mi :( 

Dieta, temat rzeka. I raczej standardowa historia. Raz jest rewelacja, a potem dni fuszerki... Dobra jestem jedynie w planowaniu. W praktyce jestem mistrzem wymówek.

Praca. Byłam z niej bardzo zadowolona. Chyba najlepsza, jaka do tej pory miałam. Serio. Jednak pracując na jednym dziale musiałam przejść szkolenia na każdym stanowisku. A jest ich 6. Przez to mam wrażenie, że jestem od wszystkiego i do niczego :/ no i to ostatnie stanowisko... Uczyły mnie dwie osoby, które pracują w tak różny sposób, że chyba bardziej nie można. Nawet oryginały i kopie dokumentów odkładają w różny sposób! Cały czas słyszę, że wypracuje własny system i jak już coś próbuje w tym kierunku to słyszę jedno głośne ALE! No i mam pewne niedociągnięcia, ciągle zdarzy mi się coś przeoczyć no i ok, przecież ciągle się uczę. Jednak jak wypływa jakaś sprawa, o którą przecież pytałam no to ludzie!!! Kurcze. Dopiero teraz dojrzałam do tego, żeby zdać się na intuicje, bo przecież sporo już wiem, a nie pytać i potem obrywać za dobre chęci. Przynajmniej jak coś spierdole to własnoręcznie! Niemniej bywa, że jest mi wstyd, że nie ogarnęłam jeszcze tego po mistrzowsku i czuję ciągły stres, który jest trochę irracjonalny... Doskonale zdaje sobie z tego sprawę, ale nijak nie jestem w stanie sobie z nim poradzić ;( i wykańcza mnie to okrutnie...

No a czas wolny? Tutaj zawalam chyba najbardziej... Wolę przesiedzieć cały dzień pod kocem przy serialach, niż zrobić coś konstruktywnego. Cokolwiek. Mówię sobie, że to tylko taki etap. Jednak coś długo trwa...

No nie idzie mi...