Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Po pierwszym tygodniu schudłam 100 g 😅 ej, no co? Nie jest źle! Jest moc!! 😁

Zważywszy, że to początki, jestem przed okresem i to podejście do diety jest "ucieczką od prawdziwych problemów" uważam, że idzie mi zacnie. Przejadłam się tylko 2 razy.

Okazuje się, że ja doskonale pamiętam, jak to się robi. Jestem w stanie wyczaić moment osiągnięcia sytości. Dotychczasowy problem polegał na tym, że zdobyłam mistrzostwo w ignorowaniu go 🫣

W zeszłym tygodniu zadbałam o to, żeby jeść 3 posiłki dziennie. Pomiędzy nie sięgałam nawet po jabłka. Te zjadałam sobie przy posiłku. Pilnuję też porcji orzechów i pestek. Wydzielam sobie 😆 w ten sposób jem ich tylko tyle, co sobie zaplanowałam, a nie całą paczkę.

Ograniczanie tłuszczów zwierzęcych idzie tak se, ale idzie. Kwestia wypracowania sobie nieco innych przyzwyczajeń w kuchni. 

Po miesiączce pomierzę się i będzie to taki bardziej oficjalny start. Uważam, że ta metoda będzie bardzo czasochłonna, ale szybkie efekty zdobywałam już nie raz... na krótko.

Szykując ten wpis zaczęłam się nad tym zastanawiać. Wczorajszy dzień sprawił, że poległam, czy jednak tak powinno być? 

A jak to wyglądało?

Dzień na mieście spędzony z koleżanką. Zazwyczaj oznacza to sporo ruchu, ale również sporo jedzenia. Nie inaczej było tym razem. Przełaziłyśmy 9 kilometrów w między czasie odwiedzając kawiarnię i pizzerię. W kawiarni poza kawą wzięłam też sernik. Na tamten moment jeszcze tego nie rozkminiałam. Niestety ciacho było paskudne. Nie odpowiadał mi ani smak, ani tekstura wypieku, ale...  zjadłam. Dlaczego? Bo zapłaciłam? Bo dawało trochę słodyczy? Od tego momentu wskoczyłam w myślowy kołowrotek, ale widać samobiczowanie było niezbyt skuteczne, bo ochoczo wkroczyłam do pizzerii. Skuszona reklamą zamówiłam zapiekany makaron. Tu czuję się w zgodzie z samą sobą, nie rozumiem tylko dlaczego wzięłam do tego sok (pewnie nektar).

Generalnie na wyjściach tego typu potrafi być bardziej przekąskowo, bo kuszą mijane lodziarnie i knajpki. Nie mam do siebie pretensji o rodzaje złożonych zamówień. Nie uważam, żeby sporadyczne ciacho do kawy i opływający kaloriami obiad miałoby się na mnie natychmiastowo zemścić i wszystko zniweczyć. Uważam też, że w jedzeniu intuicyjnym jest miejsce na wszystkie jego rodzaje. Powinniśmy przy tym zwracać uwagę na składy i osobiście jestem za tym, żeby wracać do cukru, który nasz organizm zna, a nie słodzików. Fakt, aktualne badania dowodzą, że większość z nich jest neutralna dla trzustki i gospodarki cukrowej, ale... znam za dużo osób, które reagują na nie kiepsko np. jelitowo. Ale to jest materiał na inny wpis, nie chce się teraz zapętlać w tym co chcę przekazać. 

Wracając do tego nieszczęsnego sernika. Jestem na siebie zła, że go zjadłam nie dlatego, że to było ciastko, tylko dlatego, że zrobiłam to chociaż w ogóle mi nie smakowało. To pierwszy minus. Drugi jest taki, że pozwoliłam myślom odpłynąć w kierunku wiecznej (płonnej) analizy na tak długo. Na upartego mogłabym dorzucić trzeci minus w postaci soku, bo zwyczajnie nie był to najlepszy wybór z dostępnych opcji. 

No i ciągle nie wiem, czy wróciłam z tarczą, czy na tarczy...

Ale fajnie było 😊

Doświadczenia dietowe ostatniej dekady bardzo mnie zepsuły. Myśląc o tym, jak powinnam zmienić swoje odżywianie, podświetlają mi się w głowie neonowe hasła typu "nie łączyć węgli z tłuszczami/prowadzić dzienniczek/nie jeść węglowodanów/przyspieszyć metabolizm/pilnować kaloryczności posiłków i makr/a może post/wysoka aktywność/itd...". Zapętliłam się w tym wszystkim tyle razy, że na prawdę nie ogarniam. I zastanawiam się dlaczego. Dlaczego do 26 roku życia nie miałam żadnych problemów z odżywianiem, a potem nagle zaczęłam się przejadać...? Ale może zostawy kwestię "dlaczego", skupmy się na tym, jak do tego wrócić. Prościzna 😅

Skoro kiedyś potrafiłam jeść wszystko i zachowywać umiar, niby dlaczego nie mogłabym tego robić znowu? Wiem, że przede wszystkim muszę zaprzestać wewnętrznych negocjacji. Nie mogę ignorować tego punktu, w którym czuję, że się najadłam i brać dokładkę, bo "takie dobre/wyjdę na dłuższy spacer i spalę/muszę zjeść na zapas, bo coś tam". Muszę zacząć jeść kiedy czuję głód, a nie dlatego, że nadeszła pora posiłku.

Tylko tyle i aż tyle.

Na razie to tylko kilka dni. Nie czuję zbytnio różnicy, ale nie jestem też głodna (chociaż jem znacznie mniej). Wymaga to samodyscypliny i takiej refleksji "czy to już?" 🤣 Staram się nakładać mniejsze porcje i mam w sobie takie wewnętrzne przyzwolenie, że jak nie pojem to sobie dołożę. Jak na razie ani razu nie musiałam tego robić. A jakbym miała więcej na talerzu to pewnie bym zjadła, bo... pomijając, że jestem łakoma 😅 to tak mnie wychowano.

Zobaczymy, jak długo uda mi się utrzymać ten stan bycia szczerą z samą sobą i czy przyniesie to wymierne efekty.

Ugrzęzłam w marazmie. Doskonale wiem ile w tej chwili mam opcji i możliwości. Całkiem możliwe, że taka okazja się więcej nie powtórzy. Pomijając oczywistość (trwająca diagnostyka), przytrafiło mi się to w idealnym momencie (o ile w ogóle można tak powiedzieć). Oszczędność pozwalają zająć się procesem bez stresu o finansowe aspekty życia, a fakt, że zrezygnowałam z pracy tuż przed tym, jak to wszystko się zaczęło - nie mam wyrzutów sumienia, że zalegam na L4. Do życia zawodowego wrócę po diagnozie, jak już będę miała pewność, że nie będzie trzeba latać po tylu specjalistach, nierzadko z dnia na dzień. O szpitalnych hospitalizacjach nie wspominając...

Ale do rzeczy. W końcu czuję się dobrze. Mogłabym wziąć się za spacery, zwiedzanie okolicy, wzbogacić życie kulturalne (muzea, wystawy i te sprawy). Przecież w końcu mam czas, wakacje od obowiązków dorosłości. Chciałam iść do dietetyka, wspomóc zdrowie od tej strony i schudnąć.

Nie umiem zrealizować żadnej z tych rzeczy. Jak mnie zmarazmowało tak trzyma. Czekam na diagnozę, jak kania dżdżu. Doskonale wiem jak bardzo naiwne jest to podejście..., ale czekam.

Dieta śródziemnomorska nieco mnie przerasta. W ogóle liczenie i skrupulatne bilansowanie posiłków jest dla mnie trudne. Nigdy nie robiłam tego na poważnie, jedynie orientacyjnie. Łatwiej było mi ograniczyć węglowodany i z przyjemnością obserwować jak waga spada. Nie liczyło się nic poza tym.

Jednak teraz chodzi o coś więcej, a zanim trafię do dietetyka mogę albo narozrabiać w swoim odżywianiu, ale wspomóc organizm w zdrowieniu. 

Ograniczanie mięsa stwarza mi dodatkowe kłopoty. W końcu bardzo dlugi czas było podstawą większości moich posiłków. Teraz czas na strączki. Jak trudne to może być...?

A tłuszcze? We wszystkich jadłospisach figuruje awokado (tylko raz w życiu udało mi się kupić dobre awokado...). 

Ta dieta wygląda bardzo przyjemnie i apetycznie. W chwili gdy ją rozgryzę powinno być pięknie xD

I tak znowu wylądowałam w szpitalu. Tym razem zaproponowano mi diagnostykę zamiast leczenia. Zgodziłam się. Niestety i tak wyszłam bez diagnozy za to z drobnymi niusami, z ktorymi w większości na razie i tak nic nie zrobię.

Temat diety wraca jak bumerang. W zaleceniach mam dietę śródziemnomorską (ogólnie mówiąc przeciwzapalną). Biorąc pod uwagę aktualne niedobory, ogólny słaby apetyt i fakt, że dieta może bardzo pomóc postanowiłam nie brać się za to sama. Pewnie jeszcze z jakiś tydzień zanim zacznę wychodzić z domu, ale jak już zacznę to mam na liście dietetyka do odwiedzenia.

W pozostałych zaleceniach mam min 30 min aktywności dziennie, ale mam się oszczędzać i nie przemęczać. Nie bardzo wymyśliłam jak by to miało wyglądać w praktyce.

Plan doraźny - jeść rozsądnie do konsultacji z dietetykiem. Codziennie testować granice - nie ma co się bać. Poprzednio byłam baaardzo ostrożna, a i tak rzut choroby rozłożył mnie na łopatki. Ciągle nie wiem co się dzieje i jest to mega wkurzające, jednak wniosek jest jeden. Uważam, nie uważam, nie znam dnia, ani godziny jak mi znowu dowali, więc nie ma co tak bardzo na siebie chuchać.

Nie, zdecydowanie nie takich słów spodziewałam się po lekarzu. A już zdecydowanie nie takich potrzebowałam! Co usłyszał mój wewnętrzny leń? "Jesteś taka biedna... Wszystko ci się należy. Siadaj na pupie, jedz co chcesz, nie nadwyrężaj się w żadnym aspekcie!".

Mam nie stresować organizmu odstawieniem węglowodanów. Zamiast tego mogę przecież nieco ograniczyć porcje i jeść rozsądnie... Tiaaa, bo to zawsze u mnie działało. Dobra, mniejsza, najwyżej nie schudnę teraz. Nie jest to jednak powód, żeby zajadać się ciastkami. Ciągle mogę wiele zdziałać w temacie. Przede wszystkim mogę postarać się nie utyć przez ten czas 😅 tak na dobry początek.

Ciągle fantazjuję o bieżni. Nie wiem kiedy dotrę do sklepu, ani czy będą mieli rozstawioną magnetyczną. Skłaniam się ku zamówieniu w ciemno... Heh, nie powinnam tego robić.

Nowy rok, nowa ja? Nie tym razem. Raczej kontynuacja kołowrotka wpędzonego w ruch w listopadzie. Wyjątkowo chciałam dodać wpis pełny dumy, że tym razem nie planuję, a już działam, ale... leniwa jestem.

Wiem, że potrzebne są wielkie zmiany. Muszę przewartościować rutynę dnia i to w sposób, który ostro pojedzie mi po komforcie. Mówi się, że jedna zmiana na raz, bo łatwo się zrazić. A ja muszę wszystko...  bo baaardzo bym chciała, by pierwsze pół roku dało jak najlepsze wyniki. I żeby była jasność, nie o wagę mi chodzi, a takie parametry jak cisnienie, puls, ogólnie mówiąc krew. W czasie tych 6 miesięcy będą mi często zaglądać w każdą dziurę. Lepszej motywacji do poprawy siebie nie znajdę.

A co zrobiłam do tej pory? 

Odstawiłam alkohol. Chociaż tyle. Testuję piwa bezalkoholowe i na moje szczęście to nie to co kiedyś. Coraz więcej smakuje jak piwo. Czyli ta kategoria nie wymusiła na mnie zbyt wielkiego wysiłku...

Co powinnam zrobić?

Oczywistość - wrócić do diety ograniczającej węglowodany. Bezstresowo na niej chudnę, a docelowo cukier powinien oddalić się od górnej granicy normy.

Po drugie - ruch. Moja aktywność jeszcze nigdy... aż tak bardzo nie istniała. Samo chodzenie będzie jak najbardziej super. Rozważam bieżnię magnetyczną, ale to dopiero po przetestowaniu takiej w sklepie. Inny rodzaj aktywności wdrożę później, po tym jak ćwiczenia oddechowe nie będą sprawiały tyle wysiłku, a i tak zamierzam zacząć od rozciągania.

A co będzie najbardziej wymagające? To ta podchwytliwa rzecz, którą miałam zająć się już wielokrotnie, ale jak zagłębiałam się w temat to porzucam koncept, bo wiedziałam, że... jestem leniwa. Czym jest ta tajemnicza kategoria? Sen. Zadbanie o długość i jakość snu rozwiąże wiele moich problemów. Ale! Ten właśnie punkt będzie wymagał wprowadzenia największej ilości zmian. Najbardziej aktywna jestem w pierwszej połowie dnia. Ogarniam co jest do ogarnięcia, a gdy mam wszystko pozałatwiane - siadam i "odpoczywam". Czyli oglądam, czytam, wyszywam. Tylko ta ostatnia czynność nie wymaga gapienia się w ekran. A tą czynność warto wyeliminować na kilka godzin przed położeniem się. Czyli co? Najlepszym wyjściem będzie podjęcie jakiejś aktywności (np. marsz), a potem prysznic, maseczka, balsamik. I teoretycznie będę gotowa do spania. W czym problem? Jestem leniwa xD tak bardzo lubię nic nie robić wieczorami i sobie pogonić przy serialu... Heh. Ile wysiłku będzie wymagała ode mnie ta zmiana, wiem tylko ja.

To by było na tyle. Tylko tyle i aż tyle. Mam nadzieję, że kolejny wpis będzie już zawierał konkrety, a nie tylko gdybanie...

Uff... poszło w górę. Równowaga w przyrodzie zachowana, hehe.

Nie zdziwiłam się. Raczej poczułam ulgę, że "to wydarzenie" mam za sobą. Zaczynam jeść "normalnie" i nabieram wody. To normalne ;)

Zanim totalnie popłynę wraz z powracającym apetytem postanowiłam jeden posiłek zostawić w spokoju. Kasza/chleb, czy na co tam będę miała ochotę. 

I obserwować.

To już 10 kilo mniej podczas tego podejścia do odchudzania. Pierwsze 4 zrzuciłam uczciwie z dietą. Z kolejnymi 6 rozprawiła się choroba 😅

Sądziłam, że skoro szybko spadło to i szybko wróci, ale jak na razie sukcesywnie spada. I właśnie dziś zobaczyłam na wadze równe 10 kilo mniej.

Staram się nie cieszyć na wyrost, ale kurcze, w końcu oddalam się od tej 70tki 😊

Jestem na takim etapie, że ciężko cokolwiek zaplanować. Szlaban na intensywną aktywność fizyczną traktuję jako osobisty afront, chociaż nigdy nie byłam jej fanką 😂 

Powolutku do przodu. I na pewno znowu będzie dobrze 😃