Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Diva2902

czy wy tez tak macie? 

Gdy humor wam sie poprawi i dzien toczy soe lepiej niz zwykle... przegladam sie w lustrze i mysle: „ nie jest przeciez, az tak zle?”  Widze kilka miejsc do zmiany na swoim ciele i tuszuje je ubraniem. Mysle sobie mam czas by to zgubic... od jutra... albo nie! Od poniedzialku.

A potem przychodzi kiepski czas i w lustrze widze gruba swinie, schowana pod celullitem i zastanawiam sie dlaczego jestem taka beznadziejna ze uwierzylam lustrzanemu odbiciu tydzien temu????

Jak naprawde wygladam? 

Czy to ze mna jest cos nie tak? Czy to wina tego pieprzonego lustra? 

Chyba szukam w nim nadziei ... poczucia ze nie jest jeszcze za pozno by cieszyc sie wlasnym cialem... 

to mój pierwszy wpis do pamiętnika. Być może powinien być bardziej przemyślany, ale jakos ciężko mi skupic się na doborze właściwych slow.  W sumie po to jest pamiętnik. Żeby pisać co się czuje ... a ja czuje się jak shit!

ach... bije się w glowe 

jak ja mogłam się tak spac?????????

ciagle narzekam i ciagle zre i tyje i do cholery nic z tym nie robie!

postanowiłam tu napisac, bo potrzebuje wsparcia:( kogos kto doda otuchy, pocieszy, wesprze i w slabym momencie poda reke żeby wstać i dazyc do celu dalej.

Jestem w totalnej rozsypce. Tym gorzej czuje się z tym, ze już nawet mój facet się mnie wstydzi - bynajmniej wszystko na to wskazuje. Wstydze się przed sama soba ze tak się spaslam... i przed wszystkimi innymi. Mam ochote zapasc się pod ziemie...

mam nadzieje ze będziemy wspierać się tu nawzajem, bardzo was potrzebuje...