Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Oddam stabilizację w dobre ręce, a nawet coś
dorzucę. Już ja znajdę na nią sposób, a może już
znalazłam? he, he....

Przyczepiła się do mnie jak rzep do psiego ogona.  Można by rzec, że kręci się jak smród wokół mojego tyłka. Niby coś się zmienia i znów zawraca. i tak w kółko Macieju. Może jutro coś się zmieni bo znalazłam sposób na bieganie, hi, hi, hi. Nie będę przecież czekała do zdjęcia gipsu z ręki bo stabilizacja zadomowi się na dobre. Niedoczekanie jej. Od trzech dni pod osłoną nocy idę z psem na wieczorny spacer do parku. Poniższe zdjęcie wprowadzi Was w te klimaty.

Seth, mój pies wlecze się jak mucha w smole, a ja biegam, a właściwie idę prawie w miejscu kręcąc tyłkiem we wszystkie strony. Jest to taki trucht przypominający  chód Korzeniowskiego. Boki zrywać ze śmiechu.

Pomiędzy krzakami gdzie nikt mnie nie widzi trucht staje się aktywniejszy. Pies nadal się wlecze bo do tego dochodzi jego wielkie zdziwienie. A ja idę i tyłkiem kręcę. Może stabilizacja też się zdziwi i spadnie?!?

Myślę, że w wieczór Wigilijny mój pies powie mi co o mnie myśli kiedy robię mu taki obciach na spacerze. Ale co tam obciach, może wreszcie ta cholerna stabilizacja się ode mnie odczepi. Już ja ją załatwię. Nie będzie miała miękkiego ładowania, o nie!!! Jutro umieszczę tabelki dzisiejszego ważenia. Dowiemy się u których dziewczynek też zagościła panna stabilizacja. Ona jeszcze nie wie, że nie pozwolimy jej na dłużej zamieszkać. Czy w pociągu czy bez wyruszamy dalej by pogonić chabasy. Do skutku do upadłego. Ja się nie poddaję. KTO ZA MNĄ???? GO, GO, GO