Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Najpiękniejsze rozmowy przy grobach

- Mamo, prababcia była rzeczywiście 17 lat młodsza od pradziadka?

- Tak. I byli bardzo dobrym małżeństwem.

- Oj, odczep się ...

- A jak się poznali?

- On był dyrektorem szwedzkiego monopolu zapałczanego, a ona w tym zakładzie wpisywała w księgi rachunkowe ilości kubików drewna. On był bogatym, starym kawalerem, a ona młodziutką dziewczyną z siedmiorgiem rodzeństwa. Cały jej majątek to wspaniały warkocz i równie piękny charakter pisma, wyćwiczony w szkole dla dziewcząt prowadzonej przez siostry zakonne. Dostać pracę w przedwojennym zakładzie szwedzkim to było dla babci tak, jak złapać Pana Boga za nogi. Pomagała całej rodzinie, w której bieda aż piszczała. Duma nie pozwalała babci przyznać się do ubóstwa. Codziennie rano robiła sobie do pracy sprytną kanapkę z dwóch rodzajów chleba.

- Dlaczego sprytną?

- Bo to była taka kanapka "chleb z chlebem". Dwie kromki białego pieczywa, a w środku kromka czarnego, że niby ma kanapkę z pasztetem.

- A co z pradziadkiem?

- No, właśnie do tego zmierzam. Dziadkowi młoda panienka wpadła w oko, więc ...

- ... zaczął się do niej podwalać ...

- Hmm, ... no powiedzmy, że można to ująć w ten sposób. Pewnego dnia, żartując sobie z babci: "O, panna Monika na pewno podzieli się ze mną smacznym pasztecikiem", złapał jej kanapkę, rozłożył  i ...

- ... ale siara!  ...

- Prababcia się rozpłakała, wybiegła z biura, a dziadkowi zrobiło się baaardzo głupio. Pobiegł za nią, zaczął ją przepraszać, pocieszać ... i ... od tego się wszystko zaczęło.

- Ej, opowiedz coś jeszcze ...