Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
szczęsliwego nowego roku...

3 miesiące bez Vitalii. II rok studiów. Nie jestem już z M. Długo byłoby opowiadać, bo bardzo to wszystko boli i każdego dnia modlę się by wszystko się ułożyło. Problemy z nim odbiły się na mojej wadze- przestałam widzieć sens tych wszystkich wyrzeczeń i zajadałam problemy chipsami, popcornem i Mc Donaldem. Aż przestałam się dopinać w najnowsze spodnie, spódniczki, sukienki, żakiety. Waga- 79 kg... Wrrr jestem taka zła... I chyba dlatego tutaj powracam z podkulonym ogonem. Mogło być tak cudownie, mogła być 6 z przodu. Ale uwierzcie że te kilogramy to nic, w porównaniu do M. Czuję że straciłam część siebie, jakby ktoś wyrwał mi kawałek serca bez znieczulenia... Jestem załamana, ale wiem, że muszę stanąć na nogi i powrócić do rzeczywistości, do diety i ćwiczeń.
Kochane, nie pocieszajcie mnie, ja wiem, że jak nie ten to inny, ale co z tego, skoro właśnie na tym jednym mi zależało? Czuje się że to moja wina, że tak się wszystko potoczyło.. Tylko jak z tym żyć? Jak po prostu z dnia na dzień zacząć się cieszyć życiem, jeśli brakuje tego, co jest jego sensem? Miała tak któraś z Was? Jak sobie z tym poradziłyście?
Ja jestem na etapie, że wierzę w to, że wrócimy do siebie, nie wyobrażam sobie innego scenariusza, ale z jego strony zero odpowiedzi. Pisze do mnie nasz wspólny znajomy, a jego przyjaciel, że wszystko będzie dobrze, byśmy dali sobie trochę czasu, ale dla mnie to najgorsze co może być, niepewność, nie wiem na czym stoję, nie wiem, czy mam mieć jeszcze nadzieję na cokolwiek. Trzymajcie się dziewczyny i szczęśliwego, spokojnego roku dla Was, dla mnie zaczął się wyjątkowo źle, mam nadzieję, że inaczej się zakończy!! Buźka i trzymajcie się!