Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Się dzieje...

...się :)

Buty kupiłam - znaczy aukcję wygrałam :) Wczoraj przyszły i powaliły mnie na kolana, naprawdę są takie, jak na zdjęciu

Nie zabiję się w nich, chodzę wcale nie koślawo i na pierwszy rzut oka (nogi ;)) są nawet wygodne :D Zobaczę jeszcze, jak z jazdą autem, ale na razie i tak nie mogę ich ubrać, bo w Gdyni zima...***

Terapia przynosi efekty. Robię się coraz bardziej asertywna. Czy to dobrze? Dla mnie tak. Dla co poniektórych z mojego otoczenia - nie. Kolega z pracy znów się wczoraj na mnie obraził. Temat-rzeka, ale nie będę tego roztrząsać, bo to on ma problem (jakże mi znany, właśnie się z problemów tego typu otrząsam na terapii ;)) a ja postanowiłam sobie nie zwracać uwagi na jego fochy. Jeśli od ponad czterech lat proszę (i na poważnie i na wesoło i "na sarenkę" i jak chłop "krowie-na-rowie"), żeby nie strzelał kośćmi (z palców, z karku, z kręgosłupa...), bo mnie to wręcz boli i jest mi niedobrze, jak słyszę tego typu dźwięki a on tego nie respektuje (albo nie traktuje mnie poważnie i mi nie wierzy albo robi mi na złość albo jest tępy i naprawdę tego nie kuma - obstawiam opcję nr 2) - to chyba wolę, żeby strzelał focha a nie kośćmi ;)

Na czas Świąt - mimo oporów Pani Dietetyk (pisałam mejla i korespondowałam na czacie :)) - zmniejszyłam szybkość chudnięcia z 0,7 kg na tydzień do 0,4 kg. Opcje były dwie - albo się katuję w Święta i nic świątecznego nie jem albo olewam dietę i (nie obżerając się, of kors, ale jednak!) przygotowuję się psychicznie na czerwony pasek przy krokach milowych. Czyli albo jestem dumna z siebie, głodna i zła albo z wyrzutami sumienia i lekkim wqrwie, że coś mi się nie udało. Znam siebie i wiem, że by tak było. Soł - wybrałam opcję trzecią, ułatwienia sobie życia. Po Świętach wrócę do tempa 0,7 kg i wszyscy będą zadowoleni.

Jutro Pan Monsz ma urodziny - porywam go do kina na Hansa Klopsa   (nawet, jeśli rzeczywiście to będzie klops, to trudno ;)) i na sushi   :) Mam nadzieję, że uda nam się spędzić miły wieczór :)

Dostałam w pracy różę.

Wersja oficjalna, że od tajemniczego wielbiciela, he he ;) Wersja prawdziwa - znalazłam się w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu - chodził kolega ze spółki siostry po swojej części biura z naręczem kwiatów (a ja tam byłam naprawdę przypadkiem ;)) i dawał wszystkim napotkanym paniom, to się załapałam :) I stoi mi różyczka i pachnie i oko cieszy, no!

Miłego dnia :)

PS.1. Chudnę!! Wbiłam się w moje dżinsy-miarkę i zapięłam się i siedzę w nich nawet bez problemu :D:D:D A że się naciągnięta pociążowo skóra marszczy i zwija i wybrzusza? No cóż - od czego są marynarki... ;)

PS.2. Wstał i strzelił z biodra i wyszedł z pokoju zanim cokolwiek powiedziałam, nosz qrka, no! Chyba mu strzelę albo w paszczę albo focha... ;)

___________________________________________________

***Już uzewnętrzniałam się na FB - zgadnijcie, które zdjęcie jest z dzisiaj a które ze stycznia :)