Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O tym, że Pinokio, buba i pasek

Koniec oszukiwania bo nos rośnie!
Oszukiwania pani w kasie, gdy patrzy spod zmęczonego oka na moje zakupy składające się w 80% ze słodkości. Oszukiwania siebie jednak przede wszystkim koniec to ma być.
Miałam kilka dni beznadziei. Ciągnęły się za mną od zeszłej niedzieli, od komunijnego obżarstwa (a uwierzcie, było wszystko z sushi włącznie) Każdego dnia wieczorem mała uczta- szeleszczenie paczuszek i cicha praca laptopa serwującego najnowsze odcinki seriali. Żenada na koniu galopowała przez mój łeb dobrych kilka dni. Jeden dzień porządny. Jeden żałosny. I znów. Gdy wreszcie poszłam pobiegać byłam słaba jak koliber i większość czasu przemaszerowałam. Wreszcie gdy pod koniec trasy ujrzałam ławeczkę, budził się we mnie zew sportowca klasy Z i pomyślałam- zrobię kilka ćwiczeń na tejże ławeczce- skoki i zeskoki. I tak się obracając kilka razy i skacząc jak nie PRZYPIŹDZIŁAM brzydko mówiąc piszczelem w drewno, runęłam jak długa na ziemię. Było ciemno, ale dla pewności stoczyłam się do rowu, żeby nikt nie widział tego mojego failu.
W rowie zwijałam się z bólu w koszonej trawie i myślałam- ty durny, durny łbie. Zawsze coś wymyślisz, a każdy pomysł gorszy od poprzedniego. 
No i czułam się pokonana. Pokuśtykałam do domu. Trochę posiedziałam na murku majtając nogami i próbując sobie ułożyć wszystko w głowie.
Dlaczego mi nie wychodzi. Dlaczego zawsze mierność. I marność. Gdzie przyczyna. Nie wymyśliłam nic, oprócz tego, że przydałoby się zdezynfekować ranę piszczelową.
Noga wciąż pobolewa ale nic mi nie jest. Ach te klasyczne szklanki mleka dziennie, dziękuję, że chociaż wy jesteście.

Ogarniam. Dziś wstałam przed szóstą. Poszłam do kościoła. Poszłam do spowiedzi. Zjadłam śniadanie. Poszłam biegać i...
i dałam sobie zdrowy, solidny, słodki, potu pełen wycisk. 1,5 godziny treningu- 6km biegu, burpees, skakanka, pajace, twister, brzuszki na jakiejś skośnej ławeczce na pakerni pod gołym niebem, w parku Jordana. Rozciąganie pod jabłonkami. I tak mi dobrze. I tak mi błogo. Znów jestem na właściwych torach, chociaż wykolejeniec ze mnie klasyczny-cotygodniowy. 

Ile można upadać i znowu otrzepywać łapy, brudne jak u łapcia bawiącego się na dworze do zmierzchu. Mam nadzieję, że dużo. I dlaczego za każdym razem mam nadzieję, że to już ostatni.

IDŹ SOBIE STĄD DŻEPETTO ty stary dziadzie śmierdzący uryną, bo nie chcemy już kolejnego Pinokia. Już mam dosyć jego żałosnych gierek i nóg jak z drewna. I tego nosa, nosa kłamczucha.


Wy wiecie że ja wagi nie mam i nie posiadam. Ale dopadłam ją!
Wagi dopadłam w Empiku, żeby było bardziej nietypowo. No i wskoczyłam, nieprzygotowana, z głową w chmurach, w ubraniach wprawdzie. A ona mnie szybciutko sprowadziła do parteru. Kopnięciem z półobrotu trafiła w moją niewyjściową twarz, w samo jej centrum. Pokazuje 63,5. I nie daje nic kręcenie się na niej, wiercenie, schodzenie i wchodzenie znów.
To tylko ja i moja naiwność wkręcamy sobie, że cały czas ważę tyle samo. Że ciastka się utylizują i odpływają w niebyt. 
ile mogły ważyć ubrania? 0,5 kg? 

Pokory pełna, ale i zapału pełna, zmieniam pasek. Następnym paskiem jaki zmienię będzie ten do spodni, obiecuję.