Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chyba tak...

Ludziom jest łatwo krytykować kiedy nie są w Twojej sytuacji... Jest trójka dzieci i z tego co widzę jest przywiązanie poprzez traumę z mężem. Idź na terapię i bądź tam szczera. Odkładaj kasę... Nie spiesz się, bo musisz dobrze przemyśleć to jak utrzymasz siebie i dzieci... A co do opieki nad dziećmi to... Wątpię, że przyznanoby dzieci Twojemu mężowi... Czy on w ogóle lubi się nimi zajmować? Bierze czynny udział w życiu rodzinnym?

Nie mam wrażenia, ze jesteś leniwa lub, ze jest Ci wygodnie. W ogóle nie rozumiem skąd alternatywa „ zostawić tak jak jest” versus „ odejść”. A co z „zostać i działać wg uznania”? Czy Ty się boisz reakcji męża na przysłowiowy „brak drugiego dania”? Co by się stało, gdybys wyraziła swoje zdanie? Boisz się, ze on się z Tobą rozwiedzie? Ze teściowa się obrazi? I? Przestanie Cię odwiedzać? I? Jaki jest ten najgorszy scenariusz, który Cię niepokoi i nie pozwala żyć jedynego życia, które masz?

Tak masz rację jak zrobisz pierwszy krok to nie ma już odwrotu. Ale nie robiąc nic Twoim zdaniem jest lepiej? I nie mówię tutaj od razu o rozwodzie i odejściu, zacznij może od siebie np. terapia, psycholog, poszukaj pomocy, wsparcia. Zrób to dla siebie, dla dzieci. Zacznij robić cokolwiek. Jesteś dorosłą kobietą, której życie niestety nie jest usłane różami, ale w dużej mierze sama tego chcesz i się na to godzisz. To oczywiste, że się boisz, ale z każdym dniem nicnierobienia będzie Ci coraz trudniej zmienić cokolwiek. A co najgorsze wspomnienia Twoich dzieci też nie beda beztroską, dzieci widzą więcej niż się wydaje i te obrazy zostają z nami na całe życie. Dzieci mogą obrócić się przeciwko Tobie tez przez to, że skazujesz je i siebie na takie życie z człowiekiem, który nie poczuwa się ani do roli męża, ani ojca, nie jest ani partnerem, ani przyjacielem,nie pomaga w domu, nie zajmuje się dziećmi. Twoi synowie wyniosą z domu taki wzorzec męża i ojca, a Twoja córka wzorzec służącej, kobiety bez własnego zdania i własnego życia jako wzór matki i żony.

Szczerze to nie wydaje mi się żebyś miała obecnie w sobie siłę na rozwód i rewolucje życiową. Potrzebujesz planu- zbieranie jakiejś kasy jak najbardziej, zadbanie o swoje zdrowie i kondycję psychiczną, rozejrzenie się jak tam w pracy. I w końcu wyrwanie się z kieratu służącej .. dziesięć lat próbowałaś "zasłużyć" na akceptację teściów i miłość meza- jakie są efekty? Z tego co piszesz żadne. Więc może czas przestać? Nie doceniają cię , nie szanują - to po co wokół nich biegasz? Pomyśl o terapii ale dla siebie, potrzebujesz odbudować swoje poczucie wartości, siłę wewnętrzna.

Pozostaje mieć nadzieję, że sobie kolejnego dziecka z nim nie zrobisz. Ja bym zresztą w ogóle nie uprawiała seksu z takim typem.

A w jakim stopniu mąż uczestniczy w życiu dzieci, czy mają silną więź? Znam jeden przypadek, gdy sąd przyznał opiekę ojcu- prawdziwemu zaangażowanemu tacie z lepszymi warunkami dla dziecka. Sama chęć zrobienia ex żonie na złość to za mało! Nie ulegaj tym obawom. A z dnia na dzień możesz zmienić swoje postępowanie.

Decyzja o rozstaniu na pewno jest trudna, zwłaszcza jak są dzieci. Zastanów się co dla nich jest najlepsze - czy patrzenie na kłócących się rodziców jest dla nich dobre?

Co 5 rodzina w Polsce to samotna matka. Jakoś sobie radzą. Dostaniesz alimenty, zasiłek, pierwszeństwo w przedszkolu, masz pracę. Oczywiście że byś sobie poradziła bo teraz też sobie radzisz a robisz prawie wszystko sama. A mąż tak straszy, ale jak przyjdzie co do czego to on jest biedniejszy o alimenty. Szarpanie się w sądzie o dzieci? kobieto, rzadko kiedy facet dostaje opiekę na dziećmi. Poza tym i tak by pewnie nie walczył o nie, bo tacy są faceci. I niby co, sam by się nimi zajął? A może jego matka? Dobre sobie. Ty go kochasz, smutne tylko, że on ciebie nie kocha, a co gorsza, nawet nie szanuje.

Męża to może i kochasz, ale siebie z pewnością nie. Nawet nie masz do siebie szacunku. Co to znaczy, że dzieci się od ciebie odwrócą? O czym ty mówisz, pisząc, że mąż będzie chciał zatrzymać dzieci - kto się nimi będzie zajmował, bo na pewno nie on.

Zaproponuj mu terapię. Powiedz wprost, że go kochasz ale masz dość.