Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Podsumowania

Ok, obudziłam się, więc mogę się odnieść do mojego poprzedniego wpisu. Zacznę od tego, że zaczyna się u mnie wytwarzać jakaś obsesja na punkcie chudnięcia. Nawet nieco mnie to niepokoi, ale co tam, lepsza obsesja niż brak wiary w siebie. Do tego nie mogę sama uwierzyć w swoją silną wolę, której co prawda nigdy nie było mało, teraz osiąga jakieś wyżyny nawet mi nieznane. Co prawda nigdy nie byłam fanką słodyczy, ale małego ciasteczka w gościach nie odmawiałam, a teraz? Masakra. Mogą przy mnie najpyszniejszy sernik jeść (to moje ulubione ciasto), a mnie w ogóle nie rusza. No ale powiedzmy, że w moim wypadku to żadne wydarzenie, co innego chipsy i paluszki, które uwielbiam. Szczególnie paluszki. A wczoraj w sklepie przeszłam koło półki, tęsknie spojrzałam i poszłam dalej, co prawda z myślą, że paczka paluszków jeszcze nikogo do śmierci nie doprowadziła, ale nie kupiłam. 

No i obok całej tej silnej woli, jest zwątpienie w to co robię, bo jakichś szczególnych efektów tych moich wyrzeczeń nie widać. Ja wiem, że zaczynam chudnąć od góry, więc najpierw moja twarz będzie wyglądać, jak u śmierci, potem piersi zmienią rozmiar, a dopiero na szarym końcu mój tyłek zmieni (miejmy nadzieję) rozmiar, ale że najbardziej na tym tyłku mi zależy, to mnie to jakoś dołuje. 

Z sukcesów to moje ćwiczenia. 5 dni A6W za mną i myślałam, że naprawdę będzie gorzej, a powoli wchodzi mi to w nawyk, pewnie też z wiązku z wyżej wymienioną obsesją. Od wczoraj dorzuciałam też "8 min. legs" z nadzieję, że moje nóżki i dupcia, obok brzuszka nabiorą boskich kształtów. 

  Tak czy inaczej wsparcie mile widziane, moje drogie Vitalijki.