Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ostatni dzień

Ostatni dzień obżarstwa. Postanowiłam, ze odetnę się grubą krechą od tego co do tej pory robiłam i zacznę znowu dbać o to co, jak i kiedy jem.

Moje odchudzanie to wieczne wzloty i upadki. Niestety zdecydowanie większa część tej sinusoidy to czołganie się. Jestem wręcz uzależniona od jedzenie. Mogłabym jeść i jeść, mój żołądek to worek bez dna. Oczywiście nikt z najbliższych nie wie jak na prawdę jest skala tego co robię. Że wracając z pracy potrafię odwiedzić pięć różnych sklepów i w każdym kupić coś do spałaszowania, że mogę wyjść w nocy gdy jestem sama na spacer tylko po to żeby odwiedzić nocny, że potrafię jechać kilka kilometrów do sklepu, gdzie w ostatnim czasie nie byłam i pani sklepowa mnie nie skojarzy, że zjedzenie dwóch paczek chipsów, zagryzienie paczką ciastek, popicie colą i przegryzienie tabliczką czekolady w ciągu godziny, góra dwóch, to żaden wyczyn, to norma. 

Najgorsze jest to, że ja już nie mam nawet wyrzutów sumienia. Robię to wszystko czuje się ociężale, wiem, ze jestem obleśna, nieatrakcyjna, narzekam swojemu facetowi, ze jestem gruba, że będę się odchudzać, a jak tylko on wychodzi do pracy to czyszczę lodówkę i lecę na zakupy żeby się nie połapał. 

Normalne to nie jest.Wiem to, widzę to, ale nie potrafię z tym walczyć. Nie pójdę do psychologa. Nie wierzę w ich pomoc. Co on mi powie? To co mogę przeczytać w internecie? Prawda jest taka, ze jeśli sama nie ogarnę swojej głowy, swojego zachowania to nikt za mnie tego nie zrobi. Są rzeczy, które trzeba samemu ogarnąć, które zależą tylko ode mnie. A ja chcę się wyrwać z tego nałogu i w końcu zacząć normalnie funkcjonować.