Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przykro

Przykro .. no przykro i tyle.

Przykro - bo dzień już bardzo krótki, jest po 21 a za oknem już ciemno znaczy, że lato już od nas odchodzi powoli. Nikt nie ubolewa, że  kończy się zima czy jesień za to każdy żałuje lata. 

Przykro - bo waga z fajnych 61,5 podskoczyła ( jak do tego doszło nie wiem ) do 62 - 63 kg. Wszystkiemu winny jak zwykle weekend. A i środek tygodnia też nie będzie lepszy,  bo zbliżają się urodziny mamy i planuje zrobić tort szwarcwaldzki.  Jak zwykle nowy miesiąc i nowe postanowienia - nie będę jeść słodyczy i będę katować się Kołakowską --- i co ? mamy 3 sierpień i znów mówię sobie --- od jutra!! 

Przykro - bo trochę wkurzyłam się na mojego ojca, potrzebowałam jego pomocy - doradczej w sprawie remontu łazienki, chodziło o zakup - zestawu podtynkowego pod ubikację i wymierzenia łazienki by zakupić płytki. Powiedział, że nie pojedzie i woli zostać w domu. Wkurzyłam się okropnie i pojechałam sama i...... kurde kupiłam a czy dobre to się okaże. Jutro jadę kupić płytki,  już nie będę się prosić nikogo.  

Przykro - bo znowu jakiś dusiołek nie pozwala spokojnie przespać nocy. 

Cieszę się -  bo psica nauczyła się dawać łapę i siadać na komendę to naprawdę wyczyn dla takiego ADHD teraz będziemy uczyć się turlania. 

Cieszę się - bo przyszła moja kurtka bomberka, którą znalazłam w fajnej cenie. 

Wczoraj jadąc rowerkiem spotkałam naszego wikarego, stres okropnisty bo o czym mam z nim rozmawiać szła najpierw pogoda, potem seria pytań - skąd?, co robię? od kiedy tu mieszkam? na mszy czemu nie widzę? itp. W sumie to bardzo się uśmiałam jak już wyczułam, że księżulek ma poczucie humoru. Ale to co mi zapadło w pamięci to pytanie - Gdybyś się obudził tylko z tym, za co wczoraj podziękowałeś Bogu.......... no.

Wiem, że wiele z Was ma zerowy stosunek do religii, Boga,  ale ja wierzę w Niego i mówcie sobie co chcecie.