Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
​Pół roku (26 tydzień)

Cześć Kochani

Nie sądziłam, że aż tak się przejmuję pomiarami. Bo niby dlaczego budzę się o 5.20 zamiast o 7, albo i później? Halo, dzisiaj sobota! Mogę wylegiwać się do woli, ale nie, ja się zrywam o świcie i wskakuję na wagę - naprawdę ciężki przypadek ze mnie No dooooobra, przyznam się Wam, że podglądnęłam w tygodniu u szklanej, że powinien być spadek i pewnie dlatego nie mogłam wytrzymać I jestem znowu odrobinę lżejsza - jak mi miło Tym razem piękne 103,5 kg zobaczyłam, a to oznacza -0,8 kg od ostatniej soboty  

Naprawdę, to już tyle? Jeju, jeszcze kilka tygodni i powinnam zejść poniżej setki, masakra! Czy ja jeszcze pamiętam te czasy? To było w roku... yyy... hmm... Ostatnia walka z wagą, kiedy udało mi się dojść do 77 kg, miała miejsce w 2001 roku! Potem przez rok utrzymałam wagę... a później osiadłam na laurach... Tak więc znowu walczę o to, by po 16 latach dojść do podobnej wagi. Jest to mega wyzwanie, ale wierzę, że mi się uda Gdy patrzę na swoje zdjęcia z tamtego okresu... no cóż, kiedyś byłam młodsza i szybciej mi poszło zrzucenie wagi. I wtedy startowałam z wagi około 95 kg, więc było łatwiej. Teraz startowałam od 120 kg, wiec wyzwanie mam większe. Ale skoro blisko mam do setki, to nabieram jeszcze większej energii I chyba o to chodzi?

Za mną już 26 tygodni, czyli pół roku walki! Wiecie co, sama jestem w szoku, że to już tyle czasu upłynęło. Kiedy w lutym zaczynałam, to po prostu wyznaczyłam jakąś odległą, wymarzoną wagę i zabrałam się za siebie. Miałam ogromna chęć na zmiany i determinację do walki, ale czy wierzyłam w efekty? Szczerze mówiąc, to bardziej chyba było w sferze marzeń. Owszem, mobilizacja do walki i wyznaczanie kolejnych małych celów to jedno, ale dopiero jak się widzi pozytywne zmiany, to zaczyna do człowieka dochodzić, że chyba naprawdę to wszystko ma sens Wiem też, i nie raz wspominałam o tym, że moje osiągnięcia może nie są tak spektakularne, jak wielu innych osób tutaj, zdarzyły mi się nawet dwa zwiększenia wagi, ale sumarycznie i tak jestem mega zadowolona z mojego półrocza Czujecie, mam mniej o 16,5 kg na sobie, rany! Gdyby ktoś mi kazał teraz dźwigać taki plecak, to chyba bym go wyśmiała

Pół roku... Talia -17 cm, biodra -17 cm, udo -8 cm... Wiecie co, kupiłam sobie już spodnie 46 rozmiar (wysyłkowo) i wchodzę w nie Jakie to rewelacyjne uczucie Co prawda jeszcze mnie opinają w biodrach, ale mogę z luźniejszą bluzką w nich biegać Jakieś jaja, ja naprawdę mam takie spodnie? Wczoraj je prałam i wieszając na sznurku pomyślałam... rany, ale one małe Naprawdę mam wielką radochę

Nie wiem, czy Wy też kibicujecie naszym sportowcom, ale ja oglądałam w ostatnim tygodniu kolarzy i lekkoatletów. Naprawdę, to mnie dodatkowo mobilizowało do ćwiczeń. Ja pociłam się w moim pokoju na rowerku, a tam w skwarze i pełnym słońcu kolarze jechali 150 km... I jak tu nie wykrzesać z siebie dodatkowych sił? Kiedy oglądałam naszych kulomiotów, to przypomniałam sobie, jak to w dzieciństwie próbowaliśmy pchać wielkimi kamieniami na odległość, jak sportowcy... Kiedyś to mnie strasznie kręciło No oczywiście sportowcem nie zostałam Ale sentyment mam Zresztą do wielu dyscyplin, bo jako dziecko dużo więcej się ruszałam Zwłaszcza uwielbiałam grać w piłkę nożną i siatkówkę Ale to było wieki temu...

W niedzielę kończę drugi tydzień fazy regeneracyjnej mojego treningu (czyli z mniejszymi obciążeniami). A tu proszę, mimo to osiągam naprawdę fajne spadki Od przyszłego tygodnia znowu wracam do ćwiczeń na maska Będzie się działo! Bo nie ma wyjścia - za nieco ponad miesiąc mam wyjazd urlopowy (kolejnych parę dni), więc fajnie by było trochę mniej kilogramów wozić ze sobą

Udanego weekendu dla wszystkich Trochę odetchniemy od upałów, więc ładujcie akumulatory Buziaki, trzymajcie się ciepło i z uśmiechem

PS. Za oknem leje deszcz i w tej chwili 15 stopni. Ale chętnie spoglądam na zdjęcia z ogrodu z tego tygodnia Dziś pewnie nie posiedzę w moich kwiatkach