Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wracam. Zdjęcia.

Myślałam, że moja przerwa od Vitalii potrwa dłużej, ale widzę, że nie daję rady. Myśl, że muszę tu się "spowiadać" z grzechów, motywowała mnie do tego, by nie sięgać po słodycze i pilnować tego, co jest na talerzu. A w ostatnim czasie totalnie zawaliłam odchudzanie, było wszystko, co złe i dziś waga pokazała ponad 89 kg. Robiąc tak dalej wkrótce dobiję setki jak nic, a przecież za nic w świecie tego nie chcę. Najgorsza jest nuda. Kiedy mi się nudzi czuję, że robię się głodna i wtedy podjadam lub co gorsza obżeram się. Do tego, gdy sobie pozwolę na takie obżarstwo, strasznie to potem znoszę, ciężko mi w żołądku, nic mi się nie chcę i mam okropną zgagę, wzdęcia i ogólnie fatalne samopoczucie aż do wieczora. Muszę z tym skończyć raz na zawsze.

Znalazłam też swoje zdjęcie sprzed prawie roku, z chrzcin bratanka, wagi nie pamiętam, ale dużo niższa niż teraz pewnie też nie była. Nie cierpię chodzić w sukienkach, ale mama twierdzi, że nie wyglądam wtedy tak grubo jak w spodniach, w których czuję się najlepiej. Na drugim zdjęciu mimo luźnej bluzki widać oponę na brzuchu no i biust, w których chyba mi wszystko idzie, bo staniki coraz większe kupuję. Ostatnie zdjęcie z wizyty u rodziny sprzed kilku tygodni, kiedy ciotka nie wierzyła mi, że ważę 89 kg. Jak widać u mnie tłuszcz dość równomiernie się rozkłada, bo i uda, biodra, biust, brzuch i ramiona do poprawki plus drugi podbródek i puchate policzki (sprytnie ukryte).Zostawię je tu dla siebie "ku pamięci" i "ku przestrodze".