Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Weterynarz i powieść...

Dzień powitał mnie słońcem. Jest też cieplej. Będzie dziś trochę ruchu i stresów, bo jadę z koteczką do weterynarza czyścić zęby. Od jakiegoś czasu ją bolą. Trzyma języczek na wierzchu, a antybiotyki pomagają tylko na chwilę. Nie ma więc innego wyjścia i trzeba zabieg zrobić. Oby wszystko było w porządku.

Po szesnastej powinnam już być w domu. Planów na popołudnie nie mam, ale nic oryginalnego robić nie zamierzam. Tak sobie myślę, że lubię, gdy dni biegną spokojnie ustalonym rytmem. Nie nudzi mnie to. Nie potrzebuję zmian i specjalnych atrakcji. W końcu każda książka jest inna, a i opowiadania też piszę o różnej tematyce. Malowane przeze mnie obrazy również się różnią. Raz to są pejzaże, raz kwiaty, innym razem abstrakcje. To wszystko daje mi potrzebne urozmaicenie i nie nuży mnie.

Zastanawiam się czy nie zacząć pisać powieści. Chyba powoli do tego dojrzewam. Mam już kilka opowiadań, które aż proszą się o dalszy ciąg. Dwa z nich to kryminały, a jedno to opowieść z wsią w tle. Czy jednak pisanie powieści ma sens. A gdzie ja wydawcę znajdę? Jak? Nawet jak książka wyjdzie dobra z wydaniem jej będą olbrzymie problemy, bo debiutantom trudno się przepić. W dodatku ja jestem taką osobą, która siły przepicia nie ma. Mam dylemat...

Dieta w porządku. Grzeszków nie było. Waga bez zmian. Tak sobie myślę, że zmiana by była, gdyby zaparcia nie było...