Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Historia mojej otyłości...

Od kilku dni obserwuję swoje uczucia pojawiające się w związku z ochotą na jedzenie. I tak najczęściej mam ochotę na jedzenie gdy jestem zdenerwowana i znudzona. Niestety to też pospolite łakomstwo. Jem, bo coś mi smakuje. Wczoraj tak zjadłam dwa podwójne tosty z serem, parówką, ketchupem i majonezem. Miał być jeden tost i koniec. Tak mi posmakował, że mimo sytości zrobiłam sobie drugi i dietę diabli wzięli, bo to 900 kalorii było. Pamiętam jak byłam dzieckiem i wszyscy mnie namawiali do jedzenia. Jedzenie było nagrodą i przyjemnością. Za zjedzenie dużo dostawałam też nagrodę. Tak to teraz odbieram. Do dziś pamiętam między innymi zabawę - ta łyżeczka za babcię, ta za dziadka itd...Gdy zjadłam dużo to była np. nagroda w postaci poczytania książeczki. Gdy nie chciałam jeść były kary, wielki smutek bliskich i domniemania, że jestem chora. Jedzenie było też kartą przetargową. Gdy bliscy czegoś mi odmawiali ja odmawiałam jedzenia. Szybko wtedy dostawałam co chciałam. Pamiętam też popularne powiedzenie w moim domu,,Zanim ten gruby schudnie to chudego już diabli wezmą". To wszystko sprawiło, że całe życie byłam na diecie, żeby być szczupłą i byłam. Te walki jednak tak mnie wyczerpały, że kiedyś powiedziałam sobie dość i zaczęłam tyć i przytyłam ponad 40 kg. To było wtedy gdy bałam się rzucić papierosy, bo tak na prawdę bałam się przytyć. Teraz zostało 35 kg, których za żadne skarby nie mogę zrzucić. Potrafię sobie narzucić dyscyplinę, ale gdy przychodzi przestój załamuję się. A przestoje przychodzą bardzo szybko i trwają u mnie miesiącami. Tylko na dukanie chudłam dobrze i byłam z diety zadowolona. Teraz już niestety dukan na mnie nie działa. Szkoda, że go wtedy przerwałam zasugerowana tym, że jest szkodliwy. Teraz pewnie miałabym już z 20 kg mniej, a tak klops...