Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Niedziela

Wczoraj wstałam po 9, bo miałam miting. Siedziałam zaspana i się nie odzywałam. Spałam według opaski ponad 7 godzin i było mi mało. Później dosypiałam w dzień. No zwykle muszę zimą spać około 9 godzin i wtedy mam dość.

Wściekałam się kiedyś, że S nie ma dla mnie czasu, bo koledzy, sąsiedzi ważniejsi. Czasem jeszcze sie o to wściekam, a jak jest ze mną? Też nie zawsze mam ochotę na rozmowę z nim, bo albo film, albo książka, albo chęć bycia w swoim świecie. Teraz doszły mitingi i sponsorki. Nie zawsze odbieram telefon, a może on wtedy mnie potrzebuje. To wszystko to egoizm. Oczekuję, że on sie dostosuje do mnie i egocentryzm, bo uważam sie za pępek świata. Z Krzyśkiem jest podobnie. Nie uznaję konfliktów i uważam je za koniec miłości. Ja awanturników nie kocham. To też egoizm, bo bym chciała, zeby on był taki jak ja chcę, żeby sie dostosował. On akurat nie moze, bo w diagnozie ze szpitala ma agresję słowną. Powinnam to zaakceptować.

Boże daj mi cierpliwość żebym zaakceptowała to czego zmienić nie mogę

Odwagę żebym zmieniła co się da i mądrość bym odróżniła jedno od drugiego. 

Tak jakoś brzmi ta modlitwa i powinnam ją sobie wziąć do serca. Chcę sobie ją wziąć do serca.

Ostatnio na mitingu DDD czułam sie dziwnie, bo ludzie są niezwykle otwarci i emocjonalni. Niektórzy płaczą. Ja jestem przeciwieństwem myślę a nie czuję. Jestem sztywna podczas wypowiedzi. Mówię krótko i raczej zdaję relację a nie poruszam uczuć. Czy to się zmieni? Czy warto to zmieniać? Odnalazłam pewną sprzeczność jeśli chodzi o DDD i AJ. Pierwsza wspólnota skłania do zajęcia sie sobą, dopieszczenia, docenienia. Druga wspólnota tępi wręcz egoizm i nakłania do zajęcia sie innymi. No i co teraz? Jak to pogodzić? Trzeba zaufać SW i spytać o to.