Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedzialek

Zauważylam, ze odkąd uczestniczę w mitingach DDD zaczęlam bardziej uświadamiać sobie emocje. Wypisuję w dzienniku 5 dziennie i okazje kiedy je poczułam. Nie jestem zablokowana choć tak myślałam. Czuję i pozwalam sobie juz na to by czuć. Nie czuję tylko zlości tak jak myślałam. Czuję też przyjemność np. gdy jem czy pieszczę się z kotem lub Mikusiem. To cenne doświadczenia, spostrzeżenia. Będę to praktykować. myślę, ze wkrotce odezwę się do mojej psycholog. Do tej pory odreagowywalam u niej relacje z mama. Teraz pomyślę o Krzyśku.

Nadal jednak czuję dystans jeśli chodzi o ludzi. Niby już praktycznie bez oporu wypowiadam się, a moje wypowiedzi są często juz dłuższe, ale nadal czuje dystans. Nie bardzo pozwalam się zblizyć. Gdy ktoś jest bardzo miły, to sygnał dla mnie, ze moze szukać kogoś do blizszej relacji. Nie bardzo mam czas na przyjaźnie. Lubię rozmawiać i nie szkoda mi czasu tylko na tematy, które mnie interesują, coś wnoszą do mojego zycia. O pogodzie, slubie koleżanki czy makijazu nie rozmawiam. Nie jestem towarzyska i nie widzę powodu by to zmienić... Osoby uzależnione czy DDD często są samotnikami i podobno porzucenie samotności, wyjście z kręgu izolacji to postep. Tylko co mają zrobić introwertycy?

Ostatnie ćwiczenia w szkole były bardzo ciekawe. Trzeba było naszkicować sylwetkę, przypomnieć sobie różne emocje i zaznaczyć, które fragmenty ciała dotykają. Ćwiczenia były w parach i dziewczyna, która byla w parze ze mną bardzo mi pomogła. To było dla mnie odkrycie, bo nie zdawałam sobie sprawy, że emocje czuję w ciele. Ja odczuwałam, tak myślałam, że odczuwam tylko napięcie ramion ze stresu, cieplo w okolicy serca z miłości i zaciśnięte szczęki ze złości. Czuję jednak o wiele więcej.

Wczoraj udało się wyjść na dwór i podziałać trochę. W ogródku mam teraz fioletowe krokusy. Chyba dziś podziałam obrazek pastelowy. Był też spacer, ale nie taki długi jak planowałam. Zanim wyszlismy Mikuś piszczał i szczekał prawie 2 godziny, bo usiłował wymusić spacer i to natychmiast. Jest za bardzo rozpieszczony.

***

szarpię się łkam

to na nic

niemoc skuła duszę ciszą

ona trwa

tłamsi i zniewala

i tylko myśli kotłują

wzburzone jak morze

czekam aż wypłyną trysną kaskadą

i przemówię do ciebie do siebie

a świat odpowie ciepłem i ukojeniem