Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwsze przeszkody już są, ale się nie poddajemy!
:)

Hej Piękne!

No i miałam się zważyć i zmierzyć, ale pojawiła się ona, żona Napoleona, czyli @ i oczywiście plany pokrzyżowała. No bo jak tu się ważyć, kiedy brzuch wielki jak u słonicy w ciąży i jakoś tak chlupie w nim dziwnie? Nie mówiąc już o mierzeniu, bo tej oponki to w tej chwili żaden centymetr nie obejmie! Więc spokojnie muszę przeczekać, kiedy mi się te wszystkie "uroki" skończą i wtedy wyznam Wam prawdę, jak na spowiedzi :)

Kolejna przeszkoda to przyjazd mojej rodziny. A jak rodzina przyjeżdża to, wiadomo, trzeba ją odpowiednio ugościć. Nie tylko pysznym obiadkiem, ale i jakiś deser by się przydał. A kto ma zrobić, jak nie nadworny cukiernik w rodzinie (czyt. JA). Więc zadanie (i WYZWANIE!) na jutro - UPIEC CIASTO I GO NIE ZJEŚĆ. No, tak niby proste, ale jak się przez tyle czasu nie hamowało, to nie zjedzenie choćby kawałka ciasta wydaje się gorsze niż wejście na Mount Everest w nowiutkich szpilkach. Pewnie zaraz powiecie, że taki niewielki kawałeczek jeszcze nikomu nie zaszkodził, ale ja wiem, że jak się skuszę, to zaraz z małego kawałeczka zrobi się większy i większy i nagle (w całkowicie tajemniczy sposób) zniknie połowa ciasta :) Także, wszem i wobec ogłaszam, że jutro ciasta nie tknę! Trzymajcie za mnie kciuki!