Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Najtrudniejsze pożegnanie

Gdy zamieszkaliśmy w wynajętym domu kilka lat temu, mieliśmy bardzo fajną okolicę i miłych sąsiadów. W Polsce mieszkałam w małej wsi jak i dużym mieście i nigdy nie znałam sąsiadów. W rodzinnej wsi wiedziałam, kto jest czyją matką/babcią, ale nie znałam ich osobiście. Nie rozmawialiśmy, nie zbliżyliśmy się nigdy do siebie. Miałam 8 rodzin na mojej klatce schodowej i poza tym, że dziewczyna drzwi obok chodziła do mojej klasy, to o reszcie nie wiem prawie nic. Tutaj w Holandii żyje się inaczej. Zaprzyjaźnia się z sąsiadami. W zasadzie ludzie, których znam, a którzy unikają swoich sąsiadów lub źle o nich mówią to głównie Polacy. Bo Raymund łazi po nocach i szura meblami, bo sąsiadka kolegi jest wścibska i wisi w oknie, jak on ma znajomych na barbecue, bo obok mieszkają matka z córką i córka chyba pracuje na kamerkach z ogrodu i przyjmuje klientów w domu… Tak mówią o sasiadach moi polscy znajomi. Zaś moi holenderscy znajomi zapraszają sąsiadów na garden party, organizują dzień sąsiada we wrześniu i ogólnie dobrze żyją. A to przysiądą na ławeczce na ulicy i poplotkują sobie, a to idą razem do sklepu.

Gdy wprowadziliśmy się na Kievit, byliśmy jedynymi obcokrajowcami na osiedlu. Makler pytał właściciela domu, czy nie ma nic przeciwko, żeby Polacy wynajęli jego dom. Później dowiedzieliśmy się, że rodzina mu odradzała ten krok. Podczas jednej z pierwszych wypraw rowerami do sklepu – był on dosłownie ulice dalej – nasz sąsiad, Jan, zobaczył jak targam na bagażnikach kilka skrzynek piwa. Szykowaliśmy urodziny dla mojego męża i robiliśmy na raty zapasy wszystkiego, żeby nie musieć kupować na ostatnią chwilę. Sąsiad przyszedł do nas i pokazał na czarny samochód przed domem i powiedział do mojego męża „wiesz co to jest?” no.. Samochód. „no, to jak będziesz znów planował duże zakupy to przyjdź to dam Ci kluczyki. Po co masz rowerem tak dużo wozić. Można łatwiej.” szczęki nam opadły.

Spotykaliśmy się później regularnie na obiadki, piwko, winko i cała masę teunkow, które Jan kupował gdy upadały kolejne sklepy monopolowe. Jeździł, wiedząc dokładnie, gdzie będzie likwidacja i kupował po 12 butelek różnych likierów i win. Chętnie nas też nimi częstował. Co roku na westra robił smażenie iebolen i appelflapów. Siadaliśmy wtedy w jego ogrodzie wraz z innymi sąsiadami, a nawet i byłymi sąsiadami, i pijąc grzane wino wokół koksownika, jedliśmy świeżo smażone przez niego przysmaki. Dzieci biegały dookoła, sąsiadka przyszła z bobasem zawiniętym w pierzynkę. Było naprawdę sielsko.

Gdzieś w okolicach 60 urodzin jego dziewczyny, Annet, dowiedzieliśmy się że rak jelita Jana wrócił. Zaczął się proces leczenia, ale lekarz powiedział, że to już to. 2.5 roku może pożyje. Wiedzieliśmy, że Jan choruje, bo mówił o tym otwarcie. Miał stomię. Mimo to jeżdżę na wakacje z Annet, zajmował się znukami, opiekował się naszym kotem, jak byliśmy na wakacjach, wpuszczał na monterów do domu, gdy mieli wymienić liczniki, czy odbierał nasze paczki. Załatwił mi nawet pracę u znajomego swojego znajomego.

Jan zmarł w 2019 roku. Po krótkim osłabieniu i przejściu na pompę morfinowa, zmarł we śnie. Złamało nas to oboje. Wcześniej umarła mi babcia i dziadek i tak jakoś to mnie nie ruszyło. Zmarł później mój kolejny dziadek. Zmarły koleżanki że studiów jeszcze w czasie nauki jak i krótko później. Kilkoro moich znajomych popełniło samobójstwa. Ale śmierć Jana rozwaliła nas emocjonalnie. Czuliśmy się jakby był on nasza rodzina. Od zawsze. Tęsknię za jego przedrzezniajacym „głupi polak z głupim kotem”. Kurcze, on się zajmował naszym kotem choć bal się kotów. Nasz kot siedział u niego na oknie ostatnie 3 dni Jana życia. Annet mówiła, że kot wiedział.

Pogrzeb był straszny. Nie był taki bezosobowy, jakie widziałam w kościele katolickim. Raz przez całe moje życie – zdarzyło się, że ksiądz znał osobę zmarłą. O mojej babci jej propiszcz potrafił powiedzieć kilka anegdotek z ich relacji, choć moja babcia była bardziej katoliczką odmawiającą koronkę goniąc kaczki przez wieś niż siedzącą w pierwszej ławie parafianką. Jak szła do kościoła, to musiała iść łąką wokół jeziora, do sąsiedniej wsi. Mimo to ksiądz ją znał. O moim bracie podczas ślubu ksiądz powiedział, że mieszka w stanach. A niby ksiądz był z rodziny panny młodej. Brat nigdy nie był w stanach… Babcia męża niby w jednej parafii całe życie, jej córka pracująca dla księdza kupę lat, a ten i tak nie potrafił nic powiedzieć ponad wyświechtane regułki z podręcznika dla klechy. Pogrzeb Jana był zupełnie inny niż takie klepanie regułek i śpiewanie do dzwonków. Jan, jak większość Holendrów, był niewierzący. Ceremonia odbyła się w salo krematorium. Zebrało się około 50 osób, było czytanie listów, rodzina zwracała się do Jana leżącego w przybranej kwiatami trumnie. trumnie, którą wnuki pokolorowały kredkami, aby dziadkowi było wesoło. trumnie, która najpierw kilka dni leżała otwarta w salonie jego i Annet domu, aby każdy mógł się pożegnać. Zaproponowano nam takie pożegnanie, ale nie byliśmy w stanie. Ciężko nawet mi teraz o tym pisać. Całą ceremonię przeryczeliśmy. Spotkaliśmy ostatni raz jego brata, słuchaliśmy jak jego pasierbica mówiła o tym, jak Jan kochał święta i dekorował cały dom, by wszystkie dzieci z okolicy przychodziły popatrzeć na świecące kamieniczki, girlandy i inne ozdoby. Dawni sąsiedzi z poprzedniej wioski opowiadali, jak Jan zrobił święto trzech indyków i spotykali się u niego w domu różni ludzie przy trzech pieczonych indykach. Miał serce dla wszystkich, był zabawny, bezpośredni i naprawdę słodki. Brakuje mi go często.

Pół roku później wyprowadziliśmy się z tamtej wioski. W nowym sąsiedztwie mam fajnych sąsiadów, ale z nikim nie mamy tak bliskich relacji jak z Janem i Annet. Boje się nawiązywać ponownie tak bliskie relacje.

Zmieniając temat: w dwóch różnych miejscach widziałam tutaj krowy z takim białym paskiem przez grzbiet i brzuch. Zapytałam wreszcie kolegę z pracy – hodowcę krów – i tak: to jest rasa krów typowa dla Holandii. Są to mleczne krowy, a ja codziennie w drodze z pracy widzę stado byków. Teraz na zimę są takie fajne kudłate, ale Sjon mówił, że jest też odmiana czarna, ale jeszcze takich nie widziałam.

W niedzielę zrobiłam jogę – trochę mi lepiej z kręgosłupem dzięki temu. Muszę częściej się jogować.

W poniedziałek zrobiłam trening z ciężarami. Weszło dobrze, bo we wtorek miałam już zakwasy pod koniec dnia.

Mąż podał w niedzielę steka. W poniedziałek już zaczęłam posty za dnia, więc postawiłam na ogórkową na rozruszanie brzucha i później kura w panierce i brukselka. Na kolację przed samym snem zjadłam 3 pancake z dżemem malinowym, który dał mi kolega. Zdecydowanie było za dużo jedzenia. Mimo to wyszło ledwie 1300 kcal. Za mało z jednej strony, ale za dużo z drugiej.