Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy jesteście praktykujący?

Wychodzi na to, że jedziesz tam tylko dlatego bo to ważne dla męża. Ok, ale jesteś jego żoną i chyba wie, że to dla ciebie niekomfortowe skoro jesteś niewierząca. Chyba się też liczy z twoim zdaniem i powinien zrozumieć, ze nie chcesz tam być, więc nie może pojechać sam? tym bardziej, że chyba mieszkacie poza Polską. Już lepiej się nie pojawić w ogóle niż się męczyć. Pewnie i tak cię obgadają bo: albo cię nie będzie, albo nie wejdziesz do kościoła, albo że nie dałaś prezentu, więc co byś nie zrobiła będzie źle dla rodziny dziecka xd

Ło ale cię zaraz zeżrą na Vitalii. Chodziłam na oaze i takie tam. Często chodziłam do kościoła, modliłam się - ale "bóg" mnie olał więc ja teraz olewam go. Poddałabym się apostazji, ale nie chce mi się załatwiać papierologii.

Mnie wychowywano bez wiary w Boga więc temat chodzenia do kościoła, aby uczestniczyć we mszy jest mi obcy. Byłam jednak częstym gościem na różnych kościelnych uroczystościach i nie wyobrażam sobie, aby nie brać udziału w ważnym dla moich bliskich wydarzeniu, tylko z tego względu, że panem bogiem mi nie po drodze. Napisz szczerze: miałabyś takie same opory, gdyby to miało być inne miejsce kultu niż katolicki kościółek? Co do prezentu, jestem tak wychowana, że gdy dostaje zaproszenie, nigdy nie przychodzę z pustymi rękoma. I nie ważne czy to komunia, ślub, parapetówka, grill czy kawa - zawsze coś wręczam pani domu lub gwieździe wieczoru. Nawet nie przyszłoby mi do głowy, żeby iść na komunię bez skromnego prezentu. Oczywiście każdy postępuje jak chce, ale też uważam, że zawsze można iść na kompromis i rozwiązać tą sytuację w sposób, który będzie do przełknięcia u każdej ze stron.

Jestem niewierzaca i nie praktykuje od kilkudziesieciu lat. Chodze sluby i pogrzeby, ale tylko osob bliskich i takich, na ktorych mi zalezy. Innym odmawiam. Stoje w kosciele, slucham i na koniec wychodze. Bez komuni i wlaczania w modlitwe/ spiewy. Odnosnie uczestnictwa w tej komunii: albo bym poszla, odstala swoje i dala prezent, albo sie wcale nie pojawila. Dla mnnie tylko te 2 rozwiazania wchodza w gre, w zaleznosci od tego co wczeniej opisalam.

Kiedyś bylam bardzo wierzącym dzieckiem i nastolatką. Obecnie chciałabym wierzyć i chciałabym czerpać moc z uczestnictwa we mszy św. ale nie czuję tego. Bralam udział we mszy w związku z uroczystościami religijnymi, znam do tej pory słowa wszystkich modlitw, ale atmosfera i cały rytuał jest dla mnie jakby obcy, nie porywa mnie. Energia tłumu też na mnie nie działa, bo panuje raczej smutek i nawet jak śpiewają pieśni ku czci Boga, to tak zaciągają bez uczucia. A szkoda, naprawdę chciałabym poczuć moc wspólnoty i tę radość, ze przyszłam tam po jakieś natchnienie i ożywienie. Niestety wychodziłam po takich ceremoniach zmęczona psychicznie i nie potrafiłam tego przeżywać jak to bywało za czasów dzieciństwa. Jednak nie odmawiam uczestnictwa we mszach św. Rozumiem jednak Twój punkt widzenia i nic mi do tego, jak zrobisz. Po prostu uważam, że skoro tak czujesz, to rób zgodnie ze swoimi uczuciami a nie wbrew sobie. Moglabym napisać, co o tym myślę, ale po co. I tak zrobisz po swojemu.

A ja ostatnio byłam na Komunii, siedziałam w kościele i wysłuchałam kazania. Komunie organizowała dla swojego syna moja kuzynka, która go samotnie wychowuje. Zależało jej, żeby była rodzina, żeby dziecko miało uroczystość i pamiątkę, więc chociaż z kościołem mi nie po drodze poszłam, dałam prezent i bawiłam się najlepiej jak się dało. Dziewczyna bardzo się postarała, zorganizowała wszystko sama, opłaciła imprezę w restauracji i naprawdę dała super radę mimo tego ze musiała to w pojedynkę ogarnąć. Każdy robi to co lubi i jeśli będziesz się czuła bardzo niekomfortowo to nie ma sensu się zmuszać, ale też nie ma co robić demonstracji, tylko dla połechtania własnego ego. To uroczystość dziecka.

Nie jestem, ale coraz częściej mysle, ze brakuje mi wiatry i czuje się zagubiona. Bardzo poważnie mysle o powrocie do religii.

Ja jestem apostatką. Bywam oczywiście na różnych uroczystościach religijnie powiązanych, czy to w kościele, czy to w cerkwii, czy to w zborze albo synagodze. Oglądam sobie te uroczystości tak samo, jak wszystkie inne celebracje, typu tańce dżinnistów Jaipurze, lubię tę różnorodność, która budowała kulturę przez tysiąclecia, lubię sobie szukać odniesień do jednej religii w świątyniach czy wotach innych. Ale, traktuję to wszystko tak samo, jako historię i folklor. Potraktuj tak samo tę komunię, nie buduj wokół tego negatywnych emocji, nie warto. uroczystość rodzinna to uroczystość rodzinna, hipokryzja czy nie, whatever. Ale też okazja do pooglądania innych, do spotkania innych. Tak wiele zależy od naszego nastawienia.

Ja chodzę do kościoła, nie jakoś mega regularnie ale w miarę. To mój czas na wyciszenie, refleksje, o dziwo dobrze czuje się w tych śpiewach, znanych słowach. No i mam wiele wdzięczności za swoje życie, nie zaszkodzi za to podziękować. Czy jestem wierząca? Trudno powiedzieć, chciałabym być (myślę że łatwiej się żyje wtedy). Do mojej logicznej natury zakład Pascala przemówił więc się go trzymam:) co nie znaczy że nie widzę wypaczeń i zła w instytucji - trzymam się idei, która uważam za słuszną(miłość bliźniego, miłosierdzie, uczciwość itd) Patrzysz na sprawę bardzo wąsko, kolejny raz jesteś mocno zacietrzewiona, i ograniczona do swojego poglądu na sztywno. Owszem w wielu przypadkach komunia ma ograniczony wymiar religijny- ale raz że jest okazja do rodzinnego spotkania ( wiele osób z rodziny dziecko nawet dobrze nie zna), dwa daje dziecku poczucie że jest ważne, w centrum wydarzenia i otoczone życzliwymi dorosłymi(nawet jeśli tak nie jest to nieraz to poczucie może być ważne dla dziecka). Trzy - otwiera mu pewne mozliwosci- ja mam pozytywne wspomnienia z kościoła w czasach licealnych, myślę że mi pomógł przebrnąć przez trudny okres- nawet jeśli potem skończyło się odrzuceniem religii z mojej strony na jakiś czas. Generalnie poszerzanie horyzontów nikomu jeszcze nie zaszkodziło. Czasem mam wrażenie że twoja wielka miłość do męża do dużo deklaracji ale mało czynów. Jeśli to jego rodzina i on chce w tym uczestniczyć to robienie cyrku to egoizm. Godzina w kościele nie sprawi że spłoniesz, stanie ci się krzywda itd Możesz sobie ćwiczenia oddechowe robić czy wiersze układać .. natomiast twoja nieobecność zostanie zauważona i skomentowana... O to ci chodzi? Przypuszczam że ulubiona osoba w rodzinie męża nie jesteś (i tak wiem że ci na ich sympatii nie zależy, ale mu mogłabyś małym kosztem ułatwić życie). Kwestia prezentu jest już dla mnie zupełnie nie zrozumiala- skoro to rodzina męża to rozumiem że on chce dać prezent- po co się w to wtrącać? Najwyżej można nakierować na coś sensownego - my kupiliśmy aparat fotograficzny, a ja pięknie wydana książkę chrzesnicy męża X lat temu- właśnie żeby jej pokazać coś innego, inne pasje ... Nie mam pojęcia co z tego wyszło, co się z tym stalo- ale ja daję prezent i nie wnikam dalej. Wybieram go z najlepszymi intencjami ale na dalsze losy nie mam wpływu. Nikt nie mówi że to muszą być horrendalne pieniądze w kopercie. Nie chce cię obrazić ani dokuczyc- to jest moja perspektywa ale jak widać pokrywa się z innymi komentarzami. Czyli norma społeczna jest jaka jest - komunia, prezent , msza. Jak dla ciebie to jest nie do przeskoczenia to wyślij męża samego i wymów się choroba. Bo czemu mają służyć demonstracje? Jedyne co osiągniesz to sprawisz przykrość mężowi.

Nie rozumiem troszkę oburzenia w komentarzach, każdy ma prawo do własnych przekonań. Przyjęły się te katolickie imprezy i bierzemy za pewnik, że wszyscy mają obowiązek się pojawić, bo będzie komuś przykro. Myślę, że dalszej rodzinie w takich wypadkach jest wszystko jedno, a bliższa powinna zrozumieć i uszanować nasz wybór. Ponadto warto sobie zadać pytanie czy taka sama reakcja by była, gdyby chodziło o jakiś obrządek pogański (tak, ciągle się takie odbywają, sama w nich chętnie biorę udział, interesuje się wierzeniami i mitologią Słowian i często z mężem jeździmy na różne święta i wydarzenia), albo związany z inna religią na przykład islamem. Stawiam, że wtedy ktoś albo nie potraktowałby zaproszenia poważnie albo czuł się trochę niekomfortowo uczestnicząc w czymś w co nie wierzy bez względu na to czy bliskim byłoby przykro. Sama mam apostazję odkąd skończyłam 18 lat i jedyny obrządek na jakim ostatnio byłam w kościele to pogrzeb mojej mamy, chciała by był katolicki, więc po prostu potraktowałam to jako pożegnanie, takie jakiego sobie życzyła. Kiedy ktoś z bliskich prosi bym była chrzestną lub świadkową, zawsze odmawiam, uważam, że to by była hipokryzja i profanacja ceremonii. Nie powinna takiej funkcji pełnić osoba, która nie wierzy, byłoby to nieszczere z mojej strony. Moi bliscy tylko na początku byli obrażeni, ale przemyśleli moje słowa i zaakceptowali moje wybory i teraz naturalne jest, że nie pojawiam się na mszach. To się z resztą tyczy wielu dziedzin życia, staram się nie robić niczego do czego nie mam przekonania. :)

Już dawno nie. Kiedyś coś mi się w duszy działo ale zdechło, teraz dzieje mi się to w kontakcie z naturą. Na mszy teraz chyba bym nie wytrzymała, drażni mnie to bicie w piersi, no nie da się, to czas przeszły dla mnie.

A jak ktoś bierze ślub to też nie wchodzisz do kościoła? Albo pogrzeb? Byłam i na świeckich i na katolickich ślubach i pogrzebach bo w rodzinie męża część osób jest niewierząca i nie praktykujaca i nie mam z tym problemu żeby zachować się stosownie bez względu na przekonania. Twoje podejście jest mega dziecinne w tym zakresie. Jak nie masz ochoty to po prostu odmów swoją obecność i tyle. Po co robić jakieś dziwne akcje.

Dla mnie takie zachowanie jest brakiem szacunku do rodziny, idziesz na komunie uczestniczysz we mszy, tym bardziej ze dzieci czesto maja wystepy, na ktore sie rok przygotowuja i to dla nich duzy stres i wydarzenie, prezentu idac np na urodziny czy wesele tez nie dajesz bo mlodzi maja wszystko - nawet jak maja to nie dzieki Tobie, plus zwyczajowo choc za ten 'talerzyk' sie zwraca, a mozesz kupic milion innych rzeczy niz biblia...po co w ogole jedziesz? Zeby obgadac i znow napisac jak to w Polsce jest zle?

Wg mnie, jak zamierzasz na ta komunie jechać, to po to, żeby być t tymi ludźmi w ważnej dla nich chwili. W kościele nic nie gryzie, więc pouczestniczenie, nawet biernie w tej uroczystości byłoby uprzejme. Tak samo prezent, nie musi przecież być to kupa kasy, może być np książka, która pokaże dzieku jakiś nowy kawałek świata (zewnętrznego, albo wewnętrznego :) ). A tak już handlowo sie na to patrząc, jak idziesz na pokomunijne przyjęcie, to przyjęte jest zapłacic za to prezentem. No i jesteś dorosła, wcale tam nie musisz pojechać.