Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy kiedykolwiek złamaliście kość?

Dziś będzie krótko, bo mam tak zły humor i tak mam wszystkiego dość… Mam ochotę wykopać gościa z domu. Niestety to by się wiązało z wyjazdem drugiego gościa, a to sprawiłoby przykrość mężowi. Więc mąż płacze, ja płaczę a gość jak jest niesympatyczny tak jest. Dziś zalazł mi za skórę już konkretnie. Cały dzień byłam miła, pomocna, uczynna i stawałam na rzęsach, aby się przypodobać. I mam kufa serdecznie po prostu dość. Odkąd wróciliśmy do domu, zamknęłam się w biurze i czytałam książkę/przeglądałam internety/drzemałam. Co chwile wpadał mąż po wsparcie emocjonalne, przytulenie i uronić trochę łez. Ja mogłam uciec i zapowiedziałam, że tak zrobię, jeśli mój stan emocjonalny nie pozwoli mi dalej znosić teścia. Ja go zwyzywam, jak tego nie odreaguję inaczej. Może nawet wywalę go do domu. Jutro znów odpocznę w pracy. Mam ochotę wziąć rower, aby być godzinę po pracy w domu, a nie pół. Albo pojadę sobie do Subwaya na kanapkę. Albo na plażę. Nie wiem jeszcze.

Wracając do pytania głównego – nigdy nie złamałam kości. Nie wiem, jak to jest i mam nadzieję nigdy się nie przekonać. A szczególnie nie w najbliższych tygodniach. Ale bywały takie momenty, kiedy tak bardzo rzygałam pracą [jeszcze pracując w szpitalu], że miałam nadzieję, że mnie coś rozjedzie i nie będę musiała iść do pracy przez kilka miesięcy. W NL nawet ze złamaną nogą idzie się do pracy – oczywiście w granicach rozsądku. Opowiem na przykładzie znajomego. Nogę złamał konkretnie. Zaśrubowali go, metalowe płytki dostał. Najpierw w domu ze dwa miesiące. Może dłużej – nie pamiętam. Potem dostał krzesełko i pracę na innym dziale, gdzie podawano mu wszystko, a on tylko docinał rośliny. Pracował wolno i przeszkadzał innym, bo musieli się odrywać od swojej roboty i mu nosić, ale pracował. Tutaj chodzi o nie stracenie kontaktu z ludźmi, dobrostan umysłowy, oraz o aktywność zawodową osoby z uszczerbkiem na zdrowiu. Po czasie dostał wyższe krzesełko i przysiadał sobie przy skrzyni i trochę już chodził. Pracował najpierw po 4 godziny dziennie. Potem trochę dłużej. Kiedy go noga bolała to mógł zostawać w domu. Kilka razy z tego skorzystał, bo noga mu napuchła. Chcieli go zostawić na tym dziale już na stałe, ale chciał wrócić do siebie – na produkcję. Kilka razy musiał znów skrócić pracę lub zostać w domu, bo na produkcji kopie się wózki z kwiatami [ręce są zajęte] i od kopania noga go bolała. Obecnie – po 2 latach – pracuje już od miesięcy normalnie, chodzi normalnie. Powinien zgłosić się rok temu na wyciągnięcie blaszek i śrub, ale to taki typowy lelum polelum i sam nic nie załatwi, a ten, co za niego zwykle wszystko załatwiał – ma wywalone. Wtedy by znów musiał mieć operację, rehabilitację, fizjo, powrót stopniowy do pracy. I wszystko przy zachowaniu pełnej pensji.

Więc nie złamałam nic, wiem, ze miałabym dobrą opiekę gdyby się tak stało, ale wolę nie próbować. Boję się bólu i bycia zależnym fizycznie od męża. Na te rzeczy przyjdzie jeszcze czas.

Jak naładuję bateryjki to będę wspierać męża w środę. Dziś [piszę to we wtorek wieczór] ide przygotować rzeczy na wyjazd rowerowy.

Poniżej dam link do zdjęć z tego dnia. Nie wiem czy znajdę czas, by opisać o co chodzi. https://photos.app.goo.gl/L6tGDAuajjr9HsFe9