Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Co cenisz sobie najbardziej w przyjacielu?

Cierpliwość. Zdecydowanie cierpliwość.

Jestem entuzjastą, optymistą i działam pod wpływem emocji. Dlatego czasem dokonuję złych wyborów. Czasem postępuję pochopnie. najlepiej by więc było, gdyby ludzie mieli na mnie margines błędu. Bo ja często nie chcę źle, niegodziwie. Jednak czasem może wydawać się, że moja pochopność wygląda jak zła wola. Ja potrzebuję więcej czasu, by przemyśleć coś, zrozumieć, że mogło to kogoś urazić.

Moja przyjaciółka chyba nauczyła się, że mnie warto kilka dni przeczekać, wrócić do tematu jak ochłonę, że czasem sama zmieniam zdanie po godzinie. Czasem też wychodzi ze swojej strefy komfortu i robi ze mną takie dzikie rzeczy, jak wycieczki rowerowe. Sama by się nie odważyła, a tymczasem coraz bardziej i bardziej próbuje umoczyć palec w wodzie i pomału do niej wejść. Z drugiej strony nie hamuje mnie jak mam swoje dziwactwa, bo wie, że one nie pociągną jej za sobą. Ja sobie głupie rzeczy głównie sobie. Bo lubię nowe i dziwne doświadczenia. Był tatuaż i choć jest bleh to cieszę się, że go mam. Zrobię dready na tej samej zasadzie. Kiedyś miałam włosy niebieskie i też spoko. Miałam trwałą. 180 warkoczyków z czarnej wełny. Nosiłam się na metala, na nimfę wodną, obcięłam 60cm włosów na raz, kiedy wszyscy jęczeli, że szkoda włosów. I ta przyjaciółka nie jęczy z pozostałymi, że „boże co ty znów robisz” tylko ma ten margines błędu na mnie. Że ja tak mam i tyle.

Chciałabym, by więcej osób takie miało podejście do reszty. Żeby każdy miał święty spokój w robieniu głupot w swoim życiu.

ostatnio znów mi się śniło, że przyszłam z dredami do pracy i się taki polak zaczął ze mnie śmiać. Słyszałam wcześniej już teksty, że dready to wszy i świerzb i teraz boje się, że usłyszę to pod swoim adresem. Dzięki temu też wiem, kto nie jest moim przyjacielem. Kto nie jest niczym więcej niż tylko znajomym.