Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jakby się tu wziąć za siebie?

Oj te uda-mam ten sam problem,a spodenki noszę do pół uda i jest ok. Pozdrawiam

Zacznij od akceptacji siebie.Ja ważę dużo więcej od Ciebie i lubię siebie.Też chcę schudnąć,jestem bardzo gruba.Ale nie dowalam sobie.Napewno masz w sobie dużo fajnych cech,z których możesz być dumna.

Nie schudniesz bez odchudzania się. Jedzenie dużo, słodko, niezdrowo + alko, uspakaja, wprowadza w letarg, pozwala nie myśleć i nie czuć. Szydełkowanie pomaga wejść w ten stan. Wiek też nie pomaga. Dla zdrowie obrywa. Jak equsica napisała - wkurz się na ten stan i wyrwij się z niego na fali wkurwu, która jest potężna! Walcz o taką siebie, jaką chcesz być!!! Też chętna do motywacji w garminie - w części rowerowo - siłowej.

Po pierwsze uczciwa analiza czemu tak przytyłaś? Co jest twoim problemem? Podjadanie? Jesz za dużo? Jesz złe rzeczy tzn wysokokaloryczne malo odzywcze? W ogole nie kontrolujesz co jesz? Dopiero po uczciwej analizie moźna zacząć wdrazać jakiś plan. Ale też małymi krokami, bez wielkich rewolucji bo szybko się zniechęcisz. U mnie np problemem było zawsze nieregularne jedzenie, tzn łapanie czegoś gdzieś tam w biegu. Sporo czasu mi zajęło wyrobić w sobie nawyk jedzenia 2 ale normalnych posilków, na talerzach, przy stole o w miarę tych samych porach. Niby takie proste, a wcale nie było. Druga rzecz to zakupy-trzeba sobie wyrobić nawyk kupowania tylko dobrych i zdrowych rzeczy, trzeba być trochę jak koń z klapkami na oczach tzn te niezdrowe w ogóle nie istnieją. To jest bardzo trudne, ale też da się to wycwiczyć jeśli postawimy to sobie za cel, tzn kazde pojscie do sklepu bez smieci, będzie sukcesem. I niestety liczenie kalorii, i makr, upierdliwe ważenie kazdego kawałka …malo kto to lubi, ale bez tego naprawdę malo komu się udaje. Analiza-plan działania-żmudne wykonywanie przez pół roku, rok i bedzie sukces.

O tak, to przeciw otarciom z decathlonu dziala, moj chlop stosuje i zadowolony.

Ja jak wpadam w taka spirale to sobie myślę że mam dwa wyjścia: albo grubne dalej, albo vos z tym robie.. a jak robię i nie ma efektu mam znowu dwa wyjścia albo tyje dalej albo coś z tym robie aż będzie skutek.. najpierw zaczęło się od tego że przestałam tyć i waga się zatrzymała na kilka miesięcy co mnie demotywuje strasznie.. potem trochę się schudłam tj 3 kg teraz jest takie 1 kg w górę- pół kg w dół czyli finalnie po małym spadku znowu stoję w miejscu. Ale mam dwa wyjścia albo zacznę tyć albo się nie poddam i będę lecieć z tym koksem.. Więc tak sobie lecę.. powoli.. a jak już schudnę chociaż gram to się nakręcam że nie chce tego wypuścic i trzymam bardziej ochoczo czystą michę..

Komentarz został usunięty

Czy Ty napisalas o mnie? Jakis ponad miesiac temu "obudzilam" sie z falda i boczkami utrudniajacymi juz troche swobodne wiercenie sie na kanapie i nawet mnie to zmotywowalo... Na 3 tygodnie. Potem wpadlo zwolnienie lekarskie, ktore przelezalam na kanapie w towarzystwie niespecjalnie zdrowego zarcia bez zadnych ograniczen. I tu nastepuje koniec opowiesci o motywacji ;) I tak codzien rano zaczynam na nowo a po pracy laduje na kanapie z zakupami, ktore znikaja jeszcze tego samego dnia. Jest masakra. Zycze nam obu jakiejs cudownej motywacji....

😞

Niedobrze, że się nie lubisz.