Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
przebudzenie i naga prawda.

Czas najwyższy skończyć gadać a zacząć działać. Wstaję, budzę się z letargu i zamierzam osiągnąć cel. Co więcej: zamierzam utrzymać efekty. Bo już z podobnej wagi (a właściwie z 98 kg) spadłam do 75. i co? i związek, i jedzenie i zmiana ruchu i basenu (miłość, która na nowo poznaję i o którą na nowo zaczynam dbać bo ponad rok czasu poszła w odstawkę na rzecz "romantycznych" leniwych wieczorów) i znowu waga 90+++. 

Oto naga prawda:

Tragedia. i mimo swej rozbudzanej na nowo "kobiecości", którą na nowo dostrzegam, w właściwie ooogromu ciała i kobiecości skrytej w kilogramach nadprogramowego tłuszczu to chcę zmienić siebie, chcę mieć cialo zadbane, czuć się dobrze i pozbyć się mojej najgorszej zmory: brzucha. Brzuszyska. 

Koniec tego. koniec związku. koniec mojego dalszego obtłuszczania się i "nicnieróbstwa". Chcę czuć się dobrze sama ze sobą. Chcę kreatywnie i świadomie spędzać czas. Z innymi i z sobą. 

Nie liczę na nowe doznania w kwestii uczuć, jeszcze nie teraz. gdzieś powolutku zbieram się po rozstaniu, nie wymuszam na sobie nic, akceptuję to co mam i staram się cieszyć, choćby z tego, że w sumie i tak mam dużo (nie mówię tu o kilogramach): jestem niezależna, mam pracę, wspaniałych przyjaciół, może nie młodzieńczą ale młodość, jakieś perspektywy. I chciałabym to wykorzystać. 

Chciałabym poczuć, że żyję, że czerpię z życia, a nie egzystuję z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień. 

Dlaczego Vitalia? bo ją lubię ten portal, bo pomimo tematyki strikte dietowo- odchudzaniowej jaki obejmuje, to właśnie tu chcę pisać swój dziennik, swoje przemyślenia nie tylko związane z walką o lepsze cielsko ale przede wszystkim ze mną, z moją codziennością zmaganiami, rozterkami, radościami i wszystkim tym co mnie spotka. Chciałam pisac normalny pamiętnik/ dziennik- papierowy, klasyczny, chowany do szuflady. Ale istniałoby ryzyko. Tu ryzyka nie ma. Jestem anonimowa. i to mnie cieszy.