Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dlaczego się odchudzam? Bo nie chcę tak wyglądać!

Taka sobie refleksja i przestroga.

Przychodzi czas, że zwalnia metabolizm, a my powoli zamieniamy się w kluseczki. Kupujemy coraz większe ubrania, stajemy się bardziej ociążałe, sapiemy przy wchodzeniu na piętro. Początkowo nie zauważamy zmian, uważając, że to producenci odzieży zaniżają rozmiarówkę. 

Kiedy przychodzi opamiętanie rzucamy się na odchudzanie. Pierwsze dobre efekty rozgrzeszają nas i wydaje się, że  już można wrócić do swojego dotychczasowego życia. I zaczyna się efekt jojo. Do zrzuconych kilogramów dokładamy jaszcze kilka i tak w kółko. Kilka podejść i mamy na grzbiecie o wiele więcej niż przed pierwszym odchudzaniem. Obciążamy stawy i kręgosłup, narażamy się na cukrzycę i choroby serca i w końcu doprowadzamy do stanu, w którym wyglądamy jak sumo. Poniższe zdjęcie umieszczam ku przestrodze tych Vitalijek, które jeszcze nie znalazły w sobie motywacji, a odchudzanie idzie im opornie.

Kiedyś robiłam eksperyment. Włożyłam na plecy 15 kg worek z ogórkami (miał imitować moją nadwagę) i próbowałam wyjść na 3 piętro. Wyszłam, ale myślałam, że umrę z wysiłku. A ile z nas taki worek nosi na codzień? Mój został sporo odchudzony, zrzuciłam 14 kg. Kiedy zaczęłam na powrót tyć wróciłam na portal Vitalii z wagą 65.5 kg i postanowieniem, że tym razem robię to po raz ostatni i na zawsze. Zmieniam swoje przyzwyczajenia, uczę się zdrowo odżywiać, więcej się ruszam. Jednym słowem sprzątam swoje życie. Tym razem skutecznie.