Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rewolucja październikowa mojego życia

21 października 2015

Poniedziałek, 21.30. Tego dnia postanowiłam, że wcześniej się położę, musiałam odpocząć. Łapałam pierwszą drzemkę, gdy odezwał się mój telefon. Zła zwlekłam się z cieplutkiego łóżka. To Kasia, musiało się coś stać, skoro dzwoni o tej porze, pomyślałam. Mamuś, mam złe wieści, właścicielka mieszkania wraca w środę rano - usłyszałam w słuchawce. Jak to w środę ? - prawie krzyknęłam, przecież to już pojutrze, a miała przecież dać znać przynajmniej miesiąc przed przyjazdem. Myślałam, ze dostanę zawału. O śnie nie było już mowy. Jak w amoku zaczęłam przeszukiwać szafki, wyjęłam firanki i zasłony właścicielki mieszkania i zaczęłam prasować. O północy wszystkie okna były gotowe. Przetarte szyby, wymienione firanki i zasłony, a ja zastanawiałam się co dalej. Miałam ochotę zacząć pakować swoje rzeczy, ale nie miałam kartonów. Jurek przywołał mnie do porządku. Połóż się, zaczniemy pakowanie jutro rano - powiedział. O 6 znowu byłam na nogach. Przeszukałam mieszkanie i znalazłam kilka dużych worków na śmieci, kilka przepastnych reklamówek, dwie torby sportowe. Otworzyłam szafki i wrzucałam wszystko w takim tempie, że prawie się zapaliłam. Emocjom i nerwom nie było końca. Od 9 pomagali mi Kasia i Jurek. Wynosili tobołki, kartony, worki i przewozili na drugi koniec miasta, a ja wciąż pakowałam i pakowałam. Przez ostatni rok trochę się tego nagromadziło, a miało być na chwilę, minimalistycznie. 

Kiedy odjechał ostatni transport tobołków zabrałam się za sprzątanie. Wymyłam łazienkę, rozmroziłam lodówkę, uprzątnęłam kuchnię i pokoiki. Świeże firanki pachniały na oknach. O 14 opuszczałam mieszkanie. Było mi trochę żal, w końcu mieszkaliśmy tutaj ponad rok. Zamknęłam kolejny etap swojego życia. Idę dalej. Przypomniałam sobie w jakim stanie było mieszkanie, gdy się wprowadzałam. Niezamieszkałe od blisko 6 lat wyglądało jak melina. Wszędzie pająki, klejący się brud i ohydny zapach, który towarzyszył nam przez kilka miesięcy. Oj, ma szczęście właścicielka, że tutaj byłam. Po powrocie wejdzie do czyściutkiego mieszkanka.

A ja ? Po opuszczeniu mieszkania pojechałam do swojego domu i nie wiedziałam w co ręce włożyć. Zaczęłam od porządkowania kuchni, Kasia bardzo mi pomogła. Wciąż czułam duże napięcie, trzęsłam się cała w środku. Nie potrafiłam logicznie myśleć, miałam problem ze znalezieniem miejsca dla przywiezionych przedmiotów. Moje dziecko okazało się lekiem na całe zło. Powoli organizowała szufladę po szufladzie, szafkę po szafce. Ja zajęłam się sypialnią, która od jakiegoś czasu była już umeblowana. Przygotowałam pościel i zabrałam się za wypakowywanie pudełek. Dzisiaj ciąg dalszy porządków. Jeszcze nie mam szafek i luster w łazience. Mają być gotowe na czwartek, ale czy będą? 

Za kuchennym oknem, w bardzo bliskiej odległości (30m) pasły się dwie sarenki zupełnie nie przejmując się naszą obecnością. Mieszkam w pięknym miejscu i z każdą chwilą coraz bardziej to doceniam. 

Zdjęcie nie jest dobrej jakości, bo robione jest przez szybę. Nie chciałam spłoszyć moich gości. A może to ja jestem gościem na ich terytorium?

Późnym wieczorem zasiedliśmy we czwórkę do pierwszej kolacji w moim nowym domu. Kasia, Jaś, Jurek i ja. Wojtek jest na dyżurze w Cisnej. Dzisiaj wraca. Zaplanowaliśmy, że w sobotę zorganizujemy oficjalne otwarcie kuchni. Zięć przygotuje włoskie menu, to jego pasja. Obym tylko zdążyła ogarnąć dom do soboty. 

Dzisiaj wstałam w dobrym nastroju. Wprawdzie znalezienie odzieży graniczyło z cudem, ale dałam radę. Muszę jeszcze zaopatrzyć się w gumaczki, bo póki co nie mam chodniczków i tonę w błocie. Ale co tam, i z tym sobie poradzę. Jeśli nie teraz, bo pogoda jesienna nam nie sprzyja, to na wiosnę na pewno. I nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Szybka przeprowadzka zmobilizowała nas do działania. Może i dobrze? Muszę za radą mojej księgowej, pani Jasi dostrzegać tylko dobre strony każdej sytuacji, tak na wszelki wypadek, żeby nie sfiksować. 

Buziaki przesłodziutkie posyłam moje Kochane na dobry dzień i dobry nastrój :)