Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czasem słońce, czasem deszcz

Jak to dobrze wrócić do pracy :)

We wt zerwałam sie chwilę i pojechałam zapakować ostatnie taboły do auta. Odebrałam Pierworodnego z przedszkola i w drogę do rodziców. Teściówke odwiedziłam z konieczności ale o tym za chwilę. U rodziców zabawiliśmy do niedzieli. Wszystko było super aż do powrotu mojego M. Już w czw wieczorem zaczął wprowadzać swoje zasady i czepiać się o wszystko. W pt rano wymyślił że pojedzie na Mazury, skosić trawę na naszej działce. Niestety nie dojechał bo zaczęło padać. Dojechaliśmy za to razem w sob. Zostawiliśmy dzieciaki u teściówki i w drogę. Nie cierpię tej kobiety. Niedziela byla tragiczna. Ciągle się czepiał i warczał. Ja nie bylam obojętna. Zabrał dzieciaki i pojechał do mamusi (nie zabronię dzieciom kontaktu z babcią). Nie mam zamiaru tam jeździć. Do domu wróciliśmy wieczorem. Dobrze ze jechaliśmy oddzielnymi autami bo pewnie byśmy się pozabijali. Wiecie co jest najdziwniejsze- najpierw na siebie warczymy, wypominamy sobie wszystko a później on (bo ja jestem obrażona) przychodzi wieczorem do mnie i pyta kiedy idę spać. W nocy przytula się do mnie. Rano całuje wychodząc do pracy. Rozdwojenie jaźni czy co?

Na szczęście już poniedziałek. Życie wróciło do normy. Jeśli Mój M nie zmieni pracy za dwa tygodnie czeka go kolejny wyjazd (DE). Dzieciaki sa już duże wiec nie jest to dla mnie teraz jakieś obciązenie. Radzimy sobie bez niego świetnie.

Wczoraj znów była wymówka że nic sobie nie kupuję, że chodzę w łachmanach. Ma rację. Szkoda mi na siebie kasy. Na dzieci mogę wydawać tysiące ale ze sobą mam problem. Boję się chodzić na zakupy. Nic mi sie nie podoba. Nie potrafię już tego robić... Może to jakas fobia?