Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
wyznania "sfrustrowanej pracoholiczki"

Chyba mnie niektórzy znienawidzą za ten wpis. Dla mnie to jednak kwestia osobista   - najfajniejsze w świętach jest to, że się kończą i że tydzień pracy po świętach trwa np. tylko cztery dni jak teraz.

Jakiekolwiek święta mamy i jakkolwiek chciałabym, żeby były cudowne, takie niestety nie są. Zaburzają tylko normalny rytm i potem trzeba się znów przyzwyczajać do "normalnego życia" . I WCALE NIE CHODZI O PRZEJEDZENIE.

Mnie to "zwyczajne życie" odpowiada po prostu bardziej, bo:

- nie muszę się martwić, że się spóźnię na świąteczny obiad i będzie awantura

- nie muszę się martwić, że nie zrobię wszystkich zakupów i np. okaże się, że nie mam groszku do sałatki 

- nie muszę się stresować, że komuś nie będzie smakowało

- nie muszę stać przy garach i obsługiwać nie wiedzieć czemu całej rodziny z plusem, która nie wiedzieć czemu uważa mnie za zaopatrzeniowca, kucharkę, kelnerkę, sprzątaczkę i kierowcę w jednym i się dziwi,  że jeszcze nie jestem gotowa...zzzz... zresztą skutecznie zajmie mi łazienkę właśnie wtedy, kiedy powinnam wziąć prysznic... zzz... i znowu się dziwi... tak, tak,.... dziwny jest ten świat , a baby mają wieczny okres...

- wolę się spocić choćby na steperze, a nie w biegu od jednego gara do drugiego...

- nie wiem, jak bym się starała, nie odpoczywam w święta...

- im bardziej się staram, tym bardziej jestem zmęczona

- choć brzmi to paradoksalnie, cieszę się, że jutro idę do pracy, bo wreszcie odpocznę....

zzzzzzzz....

i proszę, niech nikt nie mówi, że powinnam się lepiej zorganizować, ustawić rodzinę, wyjechać itp...

jutro będzie pięknie, a teraz po prostu musiałam to z siebie wyrzucić i padło na vitalijkowy pamiętnik...