Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tata

Swój ostatni wpis zrobiłam 4 lipca. Wtedy jeszcze tata żył.....Tata umarł miesiąc temu,  6 tygodni od diagnozy, że ma raka. To był cięzki czas, z nadzieją, że tata będzie żył. Ale tata, z każdym dniem był coraz słabszy. Nie pomogła operacja i  naświetlania. Ja i mama byłyśmy z tatą cały czas. Mama była w szpitalu caly dzień przy tacie, ja po pracy po nią przyjeżdzałam, potem wieczorami i rano mama gotowała tacie jedzenie na nastepny dzien. I tak było kazdego dnia. Po 4 tygodniach tata wrócił do domu. Ale już nie był taki sprawny fizycznie. Mama pomagała mu podnosić się, ale tata dalej słabł. Wtedy mama wymyślła, że pomoże sobie pasem, którym bedzie się opasać, żeby podnieść tatę. Bo tata też miał nadzieję i chciał żyć ..... Ostatnie 3 dni były juz trudne. Tata wyraznie osłabł. Własciwie wiekszosc czasu spał. Do tego, zaczał mieć juz bolesne przerzuty, ale myslelismy na poczatku, ze boli go ręka, bo zle spał. Ale dowiedziałysmy sie, ze to juz chyba przerzut do kręgosłupa.Nie pomagały specjalne plastry przeciwbólowe. Ponieważ przychodziły do taty panie z hospicjum (kobiety-o wspaniałych sercach), dały mamie jak powiedziały-jeszcze inna tabletke przeciwbolowa. Mama dała ja tacie, połowkę tabletki w sobotę. I bol zelżał, ale nie ustąpił. Okazało się, że to była morfina…Ostatni tydzień życia taty, akurat miałam urlop, wiec pomagałam mamie, jezdzilysmy na zakupy, spedzalismy czas razem. W sobotę byłam rano u rodziców, ale coś mnie tknęło, żeby jeszcze jechać wieczorem, żeby mamie pomóc przy tacie i pobyć z tatą. Pół godziny później, tata już nie żył. Umarł w domu, otoczony milością mamy i moją. Moi rodzice mieli jeszcze tyle planów…I tak bardzo się kochali. Ich miłość było widać na odległość. Kocham moich rodziców, kochałam tatę i kocham nadal i choć taty nie ma wśród nas, to tata jest ze mną caly czas: w moim sercu.