Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
chciałabym zasnąć...

Chciałabym zasnąć i spać w nieskończoność. Nie radzę sobie. Nie potrafię. Mam ochotę płakać. 

Chciałabym dostać taką magiczną tabletkę która ukoi mój ból- zabierze mnie w świat bez choroby, bez krat, bez blokad.

Ciąglę to czuję. To mnie męczy. TO. Nienawidzę Cię, ale nie potrafię z Tobą walczyć. No bo jakby było bez Ciebie? NORMALNIE DO CHOLERY!!-krzyczy wewnętrzny głos, ale Ty go dusisz swoją wielką poduszką. 

Wszyscy myślą, że wystarczy tylko jeść. To nie tak. Kiedy stoję w kuchni myślę- zjadłabym coś, ale chwilę później... siadam do stołu i już nie mogę patrzeć na jedzenie. Mimo głodu czuję jakiś opór, zwykłą niechęć. Zapewne niejedna z Was nie miała apetytu przed jakimś ważnym egzaminem- to właśnie akie uczucie. 

"Czuję się jakbym była w wieży pozbawionej drzwi. Nie docierają do mnie słowa innych, nie mogą się przebic"

Głos w mojej głowie mówi mi, ze jestem słaba... wierzę w to i znów przestaję jeść normalnie. Wiem, ze swoim zachowaniem ranię nie tylko siebie ale i moich bliskich. Dlatego przestaję mówić prawdę. Rozmawiamy przez telefon codziennie, pytają:jak tam się czujesz, wszystko w porządku, dajesz sobie radę? -Tak, jakoś idzie.-odpowiadam ze łzami w oczach. 

Chciałabym powiedzieć Ci mamo, co tak najbardziej mnie boli, ze nie potrafię sobie poradzić. Dlaczego tego nie robię skoro mogę C ufać? Boję się wyrządzić Ci krzywdę. Boję się, że zaczniesz obwiniać siebie, ze nie dałaś sobie rady z moim wychowaniem. Nie chcę twojego cierpienia. Dlatego nie mówię. 

Czuję się gorzej niż miesiąc temu, kiedy już było źle. Jest jeszcze gorzej. Chcę płakać. 

Ja nigdy nie wyzdrowieję.... dla mnie nie ma ratunku....