Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
pozbierana nieco

Oj, czytałam Wasze wpisy nerwowo w telefonie usiłując sie opanować i nie wpaść. No więc zachowywałam sie na pewno interesująco dla psychologa, ale uznałam ze lepiej byc świrem - i tak jestem. Zrobiłam sobie listę. Skakałam, ile razy zaczynałam sie rozklejać (mam rekord skakania jednego dnia) wciagałam brzuch, histerycznie piłam wodę, i w kółko wyznaczałam sobie jakies zajęcia, które miały mi dawać poczucie, ze coś sensownego zrobiłam. Udało sie prawie wszystko, jak na taki dzień, naprawde, mimo, ze jeszcze w połowie dnia dostałam po głowie - w końcu musze nauczyć sie z tym żyć i nie karać siebie. Wyglądem wieloryba nie przekonam nikogo, ze cierpię i ma mnie dobrze traktować.  Zażeraniem sie i rozpamiętywaniem nie pomogę sobie ani nie wzbudzę miłych uczuć do mnie. 

Wczoraj niestety nie ćwiczyłam, bo za dużo ciągle domowników wokół mnie, jedno z dzieci chore, inni wpadają. Dziś rano też nie, bo musze leciec do urzędu. A widze, ze brak gimnastyki, mimo ze dalej chudnę, tylko nieco mniej, jest zły, bo trudniej sie opanować, jestem bardziej zestresowana itd. No nic moze jak wrócę po poludniu zdążę? 

bardzo dzięki za wpisy - czymś i kimś sie musiałam podpierać, dostając łomot wokół. Bardzo dzieki/