Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moje ciało - mój dom

Dziś biorę pod lupę najbardziej zewnętrzną moją powłokę, czyli ciało materialne. Bywało, że kompletnie było mi ono obojętne. Bywało, że wkurzało mnie i brzydziło. W niewielu momentach podobało mi się. I rzeczywiście, miało to związek z kształtami. 

Moje ciało jest i zawsze było bardzo mocne. Zdrowe. Odporne. Nigdy niczego nie złamałam (poza pękniętą kością ogonową z powodu zjeżdżania w szkole po kamiennej poręczy). Praktycznie żadnych chorób, niezależnie od wagi. A ta bywała bardzo różna. Robiłam qz tym ciałem różne eksperymenty. Ono dzielnie mi służyło, buntując się czasem na co głupsze pomysły (pozostawię rzeczone w sferze niedopowiedzeń). Wreszcie, moje ciało wydało na świat potomstwo. Jest plastyczne. Na ćwiczenia, diety odpowiada zgodnie z oczekiwaniami, a nawet zaskakująco łatwo poddaje się wszelkim przemianom. Adaptuje się do długiego wysiłku. To naprawdę kawał dobrego sprzętu. Solidny mechanizm. Więc czemu tak odpuściłam dbanie o sam wygląd? O to opakowanie? Czemu wygląd stał się mi obojętny? 

Może dlatego, że patrzę na innych ludzi także głęboko? Kompletnie obojętne mi, jak wyglądają. Przyciąga mnie lub odpycha ich charakter, intelekt, osobowość. A wiadomo, że jak sobie, tak innym. 

Tylko, że to się wcale nie wyklucza. I w zasadzie muszę przyznać, że zależy mi na moim wyglądzie. Po to, żeby podobać się nie komukolwiek innemu, tylko samej sobie. 

Wiem, że przy wadze poniżej 75 kg wyglądam całkiem zgrabnie i nie widać po mnie, że aż tyle ważę. 

Wreszcie, szczupłość daje mi zwinność. Dlatego będę chudła.