Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Australia

To będzie moja piąta wizyta w Australii. Trzecia w lecie. 

Zaczęło się od tego, że moi rodzice i siostra przeprowadzili się tam, kiedy ja kończyłam studia. Nie chciałam jechać z nimi, bo tu miałam swoje życie. 

Pierwszy raz poleciałam do nich sama, pamiętam, że brałam urlop w grudniu. To były najbardziej szokujące wrażenia, bo wszystko było nowe, inne, interesujące.

Drugi raz byłam z mężem, w wakacje. Też było fajnie, bo była zima i kwitły inne drzewa i kwiaty. No, takie zimy, jak u nas obecnie. Nie ma upału, ale nie na też mrozu.

Trzeci i czwarty raz byłam z każdą z córek. Ze starszą zimą, z młodszą latem.

Oczywiście, w Australii jest wszystko na odwrót. Jest noc, kiedy u nas jest dzień i lato, kiedy u nas zima. Słońce wschodzi na zachodzie i chodzi się do góry nogami. 

Węże i pająki. Są. Węże zazwyczaj zwiewają, przy czym ja gady lubię. Są też takie mega duże jaszczury. Te smoki, które podnoszą główki - moja siostra je oswaja. Przychodzą do niej do domu z buszu i wchodzą jej na ramię. A ona je karmi owocami. I takie płaskie jak flądry, szerokie jak dłoń, z granatowo-fioletowymi języczkami. Te dają się złapać, bo są ciężkie i powolne.

Pająki to odobny rozdział. Nienawidzę, boję się i omijam szetokim łukiem. Dlatego wolę lato, bo te paskudy siedzą na zewnątrz. Zimą lubią włazić do pomieszczeń, żeby się ogrzać. Największym i najczęstszym okropieństwem (chociaż całkowicie niegroźne) są spachacze - według ich nazewnictwa - huntsman. Wielkie jak dłoń, nie takie powolne i grube jak ptaszniki, bardziej podobne do naszych kątników, tylko większe i brązowe. Jak ktoś chce, to niech sobie wygugla, ja wolę o nich zapomnieć. Raz byłyśmy z siostrą u jej kolegi w domku w Queensland. On taki eko i przyjaciel natury. Spałyśmy tam, jego nie było. Pamiętam, że na suficie siedziało 13 takich potworów. Całą noc budziłam się i je liczyłam. Jak było mniej, to świeciłam światło i przeglądałam posłanie. Nie wiem, czemu nie przyszło mi do głowy, że może kolejne tam przyłażą z zewnątrz. No ale najgroźniejsze są red-back, czyli ichniejsze czarne wdowy i lejkowce. Te drugie zazwyczaj siedzą gdzieś schowane, ale red-backi widziałam na moście i raz przywlokłam na ubraniu z lasu. No, nie gryzą ot tak, ale jad bywa groźny i trzeba brać surowicę, jak dziabnie. 

Tyle paskudztw i zagrożeń (oczywiście jaszczurki są jak najbardziej przyjazne i urocze). Krokodyle żyją w innej części Australii. Reszta to bajka. Kolorów ptaków, kwiatów itd. nie da się wysłowić. Papużki tęczowe, lory, ogromne białe kakadu, ale też różowe, czerwone krimsony, wszystko to przylatuje na balkon i krzyczy o ziarna. Kakadu wchodzą do domu, a te małe tęczowe karmimy z dłoni. Miałam też zaprzyjaźnionego possuma (po polsku to chyba opos, albo kitanka lisia) - taki torbacz nadrzewny, lubi owoce i łazić po dachach. Ja mu dawałam chleb z miodem, a on dawał się głaskać i podchodził z nienacka polizać mnie po stopie. 

W buszu kangury i kolczatki. Koale rzadko można spotkać. Raz byłam świadkiem ich odgłosów. Ryczą jak stado dzików. 

Ach, i kookaburry. Te to potrafią zrobić koncert! To takie duże ptaszki z gatunku zimorodków. Ich odgłos przypomina śmiech. Jak jeden zaczyna, to inne się dołączają. Brzmi to niesamowicie.

W tym roku może odwiedziny nową posiadłość mojej siostry na niezwykłej magnetycznej wyspie. Podobno płynąc tam kompasy wariują. Ona kupiła ze swoim chłopem ten domek, bo to na rafie koralowej, a oni nurkują. I mają jacht, którym tam popłyniemy. Mamy też w planie, jak czasu i kasy wystarczy, polecieć na Nową Zelandię. Co ciekawe, tam nie potrzeba wizy, a do Australii tak. Ale obecnie bardzo łatwo się wizę dostaje. Kiedyś trzeba było zaproszenia, jeździć do ambasady i jeszcze przekonywać urzędników, że naprawdę się musi wyjechać. 

Na lotniskach robią cyrki, nie wolno pod żadnym pozorem wwozić żadnych owoców, warzyw, w ogóle żywności, nawet kanapki zabierają. 

Jak mi się jeszcze coś przypomni, to dopiszę. 

Będę mogła znowu Nowy Rok przywitać 10 godzin wcześniej. Na plaży. Heh.