Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kontuzja

Normalnie codziennie chodzę do pracy pieszo. Mam 3,7 km w jedną stronę. Autobus niby jeździ, nawet bezposrednio, ale tyle jest korków po drodze, że szybciej mi iść pieszo. 

No, ale dzisiaj mi się spieszyło. Wiec wzięłam rower. Czyli najszybszy środek transportu. Z poprzedniego mieszkania miałam lepszą trasę - cały czas ścieżki rowerowe i tylko jedne światła. Teraz mam przejazd kolejowy, połowę trasy muszę jechać ulicą, ale jest ok. Wracałam. Byłam już na mojej uliczce, jakieś 150 m od domu. Jechałam sobie spokojnie powoli prawą stroną uliczki. No a tam parkowały samochody, tak pół na chodniku pół na uliczce. I w jednym z tych samochodów siedział facet (jak się później okazało, bo skąd miałam o tym wiedzieć!?). Otworzył z rozmachem drzwiczki. Akurat tam byłam. Wywaliłam się z rowerem na jezdnię.

No i takie są straty:

1. Lewa ręka (łokieć): zdrapany naskórek i mały siniaczek. O dziwo to boli najbardziej:

2. Prawa ręka (biceps) - to wygląda źle. Musiał mi się obić (może pęknąć?) mięsień, plus poszło większe naczynko krwionośne. Siniak potężny i (co mnie bardziej niepokoi) gula - obrzęk jakiś? 

z innego punktu tak to wygląda:

3. Lewa nowa - okolice kolana - jest siniak. Nie boli.

4. Lewe biodro - lekko stłuczone. Bałam się o to najbardziej, bo biodra to wiadomo - duże ryzyko i bolesne kontuzje. Na szczęście tu tylko trochę boli przy dotyku, nie widać sińca (może jest głębiej), w ruchomości zupełnie nie przeszkadza.

Facet był tak przerażony, że zapewniłam go, że jestem cała i rower też nie ucierpiał. Nawet  mi łokieć przetarł jakąś serwetką. 

Najgorzej wygląda ten prawy bicek. Będę go obserwować. Kość raczej cała, ruchomość zachowana. Tak, nie mogę mocno pracować tą ręką, zaciąganie ręcznego hamulca bolało. Otwieranie słoika też. Ale codzienne czynności spokojnie ogarniam. Oczywiście dałam zimny kompres prawie od razu. 

Rower cały.

Zmieniłam sobie plan treningów do półmaratonu na docelowy czas 2:06:00. Miałam 1:50 i serio, nie dawałam rady na interwałach. Teraz nie daję rady tak powoli biegać na długich powolnych wybieganiach. Ale szybkie odcinki są do ogarnięcia. Dlatego zostawiam ten plan. 2:06:to i tak lepiej niż 2 ostatnie połówki. Życiówka to była 1:50, ale teraz jestem starsza i nie wyrobię takiego tempa.

Na szczęście w wypadku ucierpiały właściwie tylko ręce, więc biegać mogę.

Śmieszna sprawa. Moja córeczka młodsza idzie w poniedziałek do szkoły po wakacjach - zmieniła im się wychowawczyni. Teraz będzie nią moja kumpela, z którą kilka lat siedziałam w jednym pokoju i jeździłam na pomiary i konferencje. Ona zrezygnowała z doktoratu i poszła uczyć do szkoły. Dziwnie będzie. Dla Młodej lepiej, bo ta kumpela jest naprawdę dobrą nauczycielką i pedagogiem. Sama ma czwórkę dzieci (jedno - przedostatnie w zasadzie żyje dzięki mnie - dłuższa historia) i ma bardzo dobry kontakt z młodzieżą. Bardziej się boję, że Młoda odwali jakiś obciach, bo to taki wiek... malowanie się, koleżanki ponad wszystko... Ale Młoda jak jej pokazałam moją rękę po wypadku, to się rozpłakała i musiałam ją pocieszać, że mnie to nie boli. Okropnie wrażliwa i empatyczna gadzinka ❤️.