Właściwie mam to od zawsze. W dzieciństwie bałam się zasypiać. Nie z powodu koszmarów, ale z powodu samego faktu śnienia. Chodzi o to, że mam bardzo realistyczne sny i bardzo zapadają mi w pamięć. Potem potrafię w dzień rozpamiętywać sny. Nie wiem czy to jest jakieś zaburzenie. W sumie bardzo mi to nie przeszkadza.
Ale na drugim końcu jest rzeczywistość, która u mnie jest też jakby mniej realna. Coś jakby silniejszy sen. Ale nie mam jakiegoś takiego silnego poczucia realności i przywiązania do tego co się rzeczywiście dzieje.
Skutki są dobre i złe. Dobre jest to, że nie przeżywam stresu (praktycznie nigdy), lęków itp. Minusem jest to poczucie odrealnienia i osłabienia realcji emocjonalnych.
Mimo wszystko chyba to jest bardziej na plus, więc nic z tym nie robię.
Berchen
1 maja 2025, 19:45Ciekawe to ze snami, moja corka ma cos podobnego, czesto opowiada mi sny. Jako dziecko zdazalo sie tez lunatykowac, kiedys znalazlam ja rano w szafie🙈😅. Jedno zdazenie bylo wrecz takie ponadwymiarowe. Byla w szpitalu na intensywnej terapii, po obudzeniu ze stanu nieprzytomnosci opowiedziala mi co w tym czasie widziala/ snila. Po okolo 2 latach leczenie depresji nie dawalo skutku ( byly rozne okresy) zabralam ja na wlasne zadanie, pojechalysmy do hipnoterapeuty. Ten przeprowadzil hipnoze regresyjna i podczas tego procesu powtorzyla sie tamta historia ze snu o ktorej mi 1,5 roku wczesniej opowiedziala. To bylo niesamowite, jakby wspomnienie z poprzedniego zycia.
ggeisha
1 maja 2025, 20:47Sztos
KochamSiebie2020
1 maja 2025, 00:11Chciałbym tak.
barbra1976
30 kwietnia 2025, 23:34Oooo! To ja miałam to samo. Zawsze mówiłam, że mam trzy życia - real, książki i sny. Z tym że zawsze szłam spać z myślą "ciekawe, co mnie dzisiaj czeka" :)
barbra1976
30 kwietnia 2025, 23:35nie przeżywam stresu (praktycznie nigdy), lęków- bezcenne
Berchen
1 maja 2025, 19:37Zazdroszcze 🫢