Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powrót

Hej dziewczyny! Nie było mnie przez okrągły miesiąc, bo na tyle pozwoliła mi czeska winieta. Całe szczęście, że na wszelki wypadek kupiłam właśnie taką(doświadczenie nauczyło mnie, że te moje wyjazdy do Polski zawsze się przeciągają). Ale nakupowałam się jak szalona  Strefa złotówki, ach...

Jeśli chodzi o powrót tutaj, to mój mąż wysprzątał całe mieszkanie poza pokojem syna - nawet go nie ruszył, mówił, że nie wiedział co gdzie ma być, także już powód do pierwszego konfliktu gotowy. A później jeszcze kilka innych, jak to my. Ale koniec końców się dogadaliśmy. Chyba po takiej długiej przerwie potrzebowaliśmy chwili na przyzwyczajenie się do siebie na nowo. No i wypoczynku, bo zmęczenie to wielki wróg naszego związku. 

Ale wchodząc głębiej w temat, od momentu wejścia do mieszkania (nie powiem, że nic nie robił, bo zjechał na dół, pożyczył od portiera wózek i przywiózł mi wszystkie tobołki z samochodu) narzuca mi swoje nowe zasady, jakiś niemiecki Ordnung, pominąwszy dyscyplinowanie syna i uczenie go nowego ładu, co najmniej jakbyśmy zaczynali życie trochę od nowa, z czym się akurat zgadzałam, to oznajmił mi, że od teraz rozmawiamy tylko po angielsku, a w momencie kiedy nasz syn go wystarczająco opanuje, przerzucimy się na niemiecki. Coś tam wcześniej przebąkiwał o tym przez telefon, ale nie sądziłam, że potraktuje to aż tak poważnie. A tymczasem on to egzekwuje jak SS-man. I wszystko spoko, ale pod wieczór zaczynamy jakiś marny konflikt, a on mi mówi, że jeśli będę mówiła po polsku to nie będzie ze mną rozmawiał  I że to źle dla dziecka, że daję mu furtkę, żeby mówiło po polsku i póki będę mówiła po polsku będę spowalniała jego proces uczenia się innych języków, które są mu obecnie bardziej potrzebne, a nie wiemy ile dokładnie mamy czasu. Stwierdziłam, że chyba jednak za długo mnie nie było. Sporo presji robią mu w pracy, lada moment ma awansować, ale oficjalnie dostał już Austrię, więc słowo czynem się stało. Boi się, że za rok czy dwa nasz syn pójdzie do niemieckojęzycznej szkoły gdzie nikt nie zrozumie polskiego, więc nim ogarnie niemiecki chce, żeby douczył się angielskiego, bo od biedy nauczyciele zrozumieją. Wytłumaczył mi to wszystko, jakie ciężkie będzie miał początki w szkole i jak mogą go dyskryminować jako Polaka, jeśli nie będzie znał niemieckiego, racja to, wszystko racja, ale kurde... też jestem człowiekiem. Jak się z kimś kłócę, a jestem zmuszona robić to nie w moim naturalnym języku, to czuję się jakbym brała udział w jakiejś parodii. Rodzina wariatów. I jeszcze mam być jak ci rodzice, którzy na siłę chcą uczyć dziecka od małego 3 języków i dają córce na imię Jessica, a synowi Brian. 

Z nerwów nie mogłam w ogóle zasnąć, wstałam koło pierwszej i rozpakowywałam rzeczy. Generalnie dzisiaj czuję się jak taki emocjonalny biedak Może to tylko zmęczenie.

Idę się otrząsnąć, zająć dzieckiem i robić niemiecki.