Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Bo stęskniłam się za moim ciałem.....

Banał jakich wiele. Studia, brak czasu na siebie, na zauważenie, że coś jest nie tak. I pewnego dnia, nie możesz się obudzić, śpisz po 22h, zawaliłaś studia a na wadze pojawiło się +20 kg. 

     Tak było 4 lata temu. Z całkiem sensownie wyglądającej dziewczyny przemieniłam się w ponad 80 kg monstrum, zawaliłam studia w Poznaniu i tkwiłam w związku, w którym zamiast motywacji -zyskiwałam jeszcze więcej poniżania mnie i uświadamiania mi jak bardzo jestem beznadziejna. Skończyło się depresją , nadwagą i jak wtedy myslałam wyrokiem - "masz Hashimoto".

 moje 63 kg kiedyś

Od tego  czasu wiele się zmieniło. Po wielu uświadamiających wizytach u psychologa zakończyłam chory związek ( i dało mi to wiele wewnętrznego spokoju), nauczyłam się akceptować to jaka jestem- przynajmniej tak mi się wydawało. A Hashimoto próbowałam zaleczyć (choć zeżarło mi tarczycę na tyle, że teraz wygląda jak taka u 3-letniego dziecka), nie wierzyłam w to, że metabolizm może po prostu nie działać.

I nagle (mowa o 2012 roku)  zmieniam studia, przeprowadzam się do Bydgoszczy. Zaczynam nowy związek z mężczyzną, o którym myślałam od wielu lat choć nigdy nie było nam po drodze.  Dziś mieszkam już z moim ukochanym, jesteśmy "rodzicami" jeżyka o imieniu Agrafka, za chwilę zacznę kolejny kierunek, a na dziennikarstwie będę pisać pracę licencjacką. Wszystko się ułożyło- tylko nie moje kilogramy

Chcę być kochana- i jestem. Ale chce coś dać od siebie, chciałabym być uwielbiana, by mój mężczyzna mógł pożerać mnie wzrokiem i sam sobie zazdrościć tak pięknej, apetycznej kobiety. Chyba każda w moim wieku tego pragnie, prawda? Dlatego zdecydowałam się na Vitalię, wiedząc że wyniki badań są OK - pomyślałam, że poza kilogramami nie mam nic do stracenia. Więc walczę.

  i moje początkowe na Vitalii bezkształtne 91 kg ;/

 A na osłodę Agrafka