Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
tydzień 7my dzień 6ty

Szkoda, że te dziewczyny co osiągnęły spory sukces nie robią więcej wpisów, aż się boję co się z nimi dzieje, ile z nich utrzymało wagę. W realu znam jedną kobitkę co z rozmiaru 50+ zeszła do 36-38 i tak trzyma ponad 10 lat, ciekawa jestem jakim kosztem na co dzień, ale niestety nie znam jej na tyle blisko, żeby pogadać. A może warto? Bo babka sympatyczna i kontaktowa.
Ja nawet jeszcze pod koniec roku 2012 zastanawiałam się czy ja naprawdę chcę schudnąć, przecież tak lubię jedzenie i słodycze. Jak pyszny kotlet to i trzy mogę zjeść i mam z tego zrezygnować? Mam nie zjeść Marsa? A żebym jadła jednego....
Najgorzej było oglądać zdjęcia. Mieszkam w miejscowości męża, więc kontakt mam głównie z jego rodziną, a do niej wpasowałam się idealnie, średnia rozmiaru 50.
Zaraz po ślubie teść narzekał, że nie pasuję do rodziny "taka szczuplutka, prawie nic nie je", no i dostosowałam się :(
Ale już znajomi, których sami sobie wybieramy to faceci niektórzy mają brzuszki, ale dziewczyny są szczupłe, najgrubsza (oprócz mnie) waha się w rozmiarze 40-42, a moja najbliższa osoba ma rozmiar 34-36 i jak ja mam oglądać wspólne zdjęcia, no jak....
Mam obciążenia genetyczne na które mogłabym zwalić winę, ale są to tendencje do tycia, wszyscy w dzieciństwie byliśmy dość szczupli, mama roztyła się dopiero na emeryturze, typowo z zaniedbania i lenistwa. Ojciec dostała brzucha koło 50ki. Brat nadal jest szczupły, a po 50ce.
Fakt jedno co to nigdy nie miałam płaskiego brzucha, zawsze był lekko wystający i był moim kompleksem, jak ja chciałabym mieć taki kompleks....
Dojrzewałam do zmian życiowych stopniowo, kilka lat temu przestałam słodzić.
Potem wprowadziłam więcej warzyw. Wcześniejsze kolacje. Ale efektów nie miałam żadnych, mąż w między czasie schudł 20kg.
Aż w grudniu spotkałam znajomą, o której już pisałam, która w ciągu 1,5 roku straciła 40kg, będąc grubaskiem od urodzenia i to był ten impuls,który dojrzewał przez święta. Zaczęłam od 4 stycznia. I widzę, że można. Bardzo mi pomaga, to, że tu jestem. Że co tydzień wpisuję wagę. Że do mnie zaglądacie i mi dopingujecie i ja wam dopinguję.
Że staramy się nawzajem wyłapać błędy jakie popełniamy.
A teraz idę dokopać mojemu lenistwu, czyli trening kenpo.