Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Waga stoi jak zaklęta... Słabszy dzień.

Ostatnio zeszło mi coś z wagi jakieś 10 dni temu... Jestem cierpliwa itd, ale mam bardzo dużą nadwagę i robię naprawdę drakońską dietę podczas której ważę każdą łyżeczkę jedzenia czy płynu... Na logikę waga powinna schodzić, bo jest deficyt i jest z czego chudnąć. Co mnie zaskakuje bardziej? Waga stoi w miejscu... Nie ma od dawna nawet pół kg w przód ani w tył. Miał z was ktoś kiedyś taką sytuacje? Do tego ciągle jestem od tych 10 dni głodna... Bardziej niż na początkach diety! Już mniej jeść się nie da i byłoby to nawet nie zdrowe... Kiedyś po prostu rzuciłabym w tej sytuacji dietę, bo bez nagrody ciężko się cierpi, ale tym razem mam już dość. Nie chcę już być gruba. Jakby mi ktoś powiedział, że waga się zatrzyma na tym co jest teraz i nie ruszy nigdy mimo starań od razu jadę do Szwajcarii po eutanazje...  Przez wiele lat spotyka mnie przez to tyle przykrości ze stony ludzi... Nie wspomnę już nawet o ograniczeniach fizycznych. Boli mnie, że tak się cholernie staram a ludzie na mniejszym deficycie, którzy dalej jedzą cukier i chleb chudną szybciej mimo o niebo mniejszej nadwagi (mowa o mojej rodzinie i znajomych, którzy też są na dietach). Nie mam o to do nich pretensji, ale ciężko mi jak ciągle ktoś sugeruje, że pewnie się przejadam po kryjomu, bo to po prostu nie prawda. W życiu realnym udaje, że mnie to nie rusza, że takie życie bla bla bla, ale chociaż anonimowo na internecie mogę sobie pomarudzić i wyrzucić to z siebie żeby nie dostać na głowę. Mam wielką nadzieję na to, że w końcu będę mogła znowu dodać tu jakiś szczęśliwy wpis. Panicznie dziś się boję, że moje ciało uznało, że schudło nieco ponad 7 kg i to już koniec, bo mu tak dobrze... To nie jest życie... Bez chleba, bez makaronów, ryżu, cukru i z minimalną ilością starannie odmierzonego tłuszczu dalej w tak grubym i chorym ciele... Wiem, że są ludzie, którzy mają gorzej, ale to jakoś średnio poprawia mi humor. Chcę w końcu wejść po schodach bez zadyszki, nie obcierać sobie ud, nie słyszeć, że teściowa nie chce mnie w rodzinie, bo jestem gruba czy bać się jak wchodzę do samolotu, bo może pasek się nie zapnie albo osoba, która obok mnie usiądzie załamie się, że musi obok mnie siedzieć. Bycie grubym jest na równi z pewnego rodzaju wykluczeniem ze społeczeństwa... Modlę się żebym za rok czytała ten wpis jako osoba, która chociażby nie jest już otyła... Przepraszam za to narzekanie. Mam bardzo słaby moment. Spadam do apteki kupić positivum.