Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jesienna chandra .. ?

Heej! 

Wiem, że nie piszę dużo, brak czasu.. Klasa maturalna, nauka, zumba i ćwiczenia - jakoś muszę pogodzić..

Piszę do Was, bo nie mam się komu pożalić. JESTEM IDIOTKĄ.. Poznałam chłopaka, na początku jak się spotkaliśmy to gadaliśmy i ogólnie On chciał mnie pocałować, powiedziałam Mu, że nie robię tego tak od razu, ok zrozumiał.. Po kilku spotkaniach już się przytulaliśmy, całowaliśmy i było super, jak prawdziwa para chociaż nie byliśmy oficjalnie razem. Mówił mi, że jestem dla Niego idealna, ładna, mądra i kochana i że chyba się we mnie zakocha. Był u mnie w domu, rodzice Go polubili, w niektórych sytuacjach widział, że wstydzę się własnego ciała, powiedział, że przesadzam i Jemu pierwszemu zaufałam i się otworzyłam. Super, ale mi oczywiście coś musiało nie pasować. Codziennie wieczorami przez Niego płakałam, dlaczego? Sama nie wiem. No i Mu powiedziałam, że chyba nic z tego nie będzie, ja jakoś nie umiem z Nim być, nie umiem traktować Go inaczej niż przyjaciela. Nie ucieszyło Go to, ale przecież mnie nie zmusi. Powiedziałam to w sobotę.. Ogólnie od ok 3 lat byłam sama, chyba przyzwyczaiłam się do tego. Od niedzieli chodzę załamana jak głupia, prawie wcale nie jem, jest mi ogólnie niedobrze i mam dosyć wszystkiego, nie mogę przestać o Nim myśleć. Odkąd pamiętam marzyłam o miłości, wreszcie kogoś znalazłam i Go wypuściłam z rąk, brawo ja. Od tego czasu nie widziałam Go, ale wiem, że w poniedziałek spotkamy się w szkole, zobaczę Go i chyba się rozryczę.. 

Nie myślcie, że głupia gówniara się zauroczyła i wymyśla nie wiadomo co, ale serio dużo przeżyłam w życiu i wreszcie dosięgnęło mnie trochę szczęścia, a ja je wypuściłam z rąk. Jestem na zumbie to nie myślę o tym, bo coś mi zajmuję głowę, wracam do domu i jest to samo. 

Tak się chciałam wyżalić..