Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Spowiedz Martus1793

Spowiedź.

A więc kochane to było mniej więcej tak: W 2010 roku, ważyłam 79kg, miałam zagrożenie cukrzycą typ II i PCO. Miałam tylko 17 lat, a czułam się jakbym miała 60... Na dodatek nieatrakcyjna, samotna, nierozumiana, niekochana i przerażona chorobą którą mam i tą która mi grozi.

 Z dnia na dzień podjęłam decyzję że SCHUDNĘ. No i zaczęłam. Jakiś czas później założyłam konto na Vitalii pod nickiem Martus1793, na moja "zniszczoną" psychikę bardzo dobrze zrobiły znajomości, które zawarłam dzięki tej stronie. Moja dieta (bez perspektywy czasu patrząc) może nie była jakaś idealna i przemyślana, ale chudłam i to dawało mi satysfakcję. W 2,5 miesiąca zrzuciłam 9 kg, inne osoby zaczęły to dostrzegać i jeszcze bardziej mnie motywować, miałam siły by walczyć dalej! Jak każdy normalny człowiek, miałam gorsze chwile, zdarzały się napady obżarstwa, ale byłam dzielna i zawsze stawałam z kolan. Moim celem była studniówka...marzyłam o czerwonej sukience, w której chciałam wyglądać po prostu ładnie:) Mijały miesiące, a ja chudłam, miałam swoje grono koleżanek na Vitalii, które bardzo mnie wspomagały. Minęło kolejne 5 miesięcy, a ja na studniówkę ubrałam tę sukienkę o której marzyłam!!! Czas mijał nieubłaganie i do matury podeszłam z wagą 56/58kg. Udało mi się i byłam bardzo dumna z siebie! Nigdy nie sądziłam, że czegoś takiego dokonam.

...Potem przyszedł moment, w którym zaczęłam słuchać innych ludzi. Mówili: jesteś za szczupła, kilka chipsów Ci nie zaszkodzi. Zaczęłam trochę bzikować, bo ja w odbiciu lustra nadal widziałam tamtą Martę z wagą 80kg!.. Rozstałam się z chłopakiem... potrzebowałam trochę czasu dla siebie, a potem zaczęłam randkować - były deserki, kolacyjki i inne... Na dodatek po maturze poszłam do wakacyjnej pracy - byłam wieczne głodna, swój głód zaspokajałam słodyczami i stopniowo zaczynałam tyć... 60, 62kg... Dostałam się na wymarzone studia do innego miasta, jednak z powodów prywatnych nie wybrałam tego kierunku, zostałam w rodzinnym mieście i wybrałam lokalną uczelnie... 

1 rok był jeszcze ok... 64, 66kg na 2.. 68, 70kg... "O kurde! Ważę 70kg" krzyknęłam raz podczas ważenia. Podejmowałam próby odchudzania, ale były one raczej żałosne, nie poczułam tej motywacji co kiedyś. Zaczęłam jej szukać.. i nie mogłam odnaleźć, w miedzy czasie waga rosła 72, 74kg... 

Związałam się z najwspanialszym mężczyzną jakiego znam . Wyjechałam na trochę studiować na Słowację - stwierdziłam, że może tam mi się uda schudnąć? Dieta + ćwiczenia... i chudłam...niestety wróciłam do Polski i wszystko zaprzepaściłam. Zamieszkałam z moim Ukochanym i jak to wspólne życie młodej pary, zaczęły się obiadki, kolacyjki, piwko, winko... Czas mijał... Byłam na ostatnim roku studiów, miałam dwie prace na pół etatu i pisałam licencjat - mówiłam "nie mam czasu na dietę i ćwiczenia". Zawsze znajdowałam wymówkę. A w głębi serca płakałam, bo wiedziałam że nie mam dość siły, aby znów wziąć się za siebie. Na dodatek miałam poczucie, że nie tylko swoje ciało zaniedbałam, ale także mojego P, który zawsze był typem sportowca, a przy mnie zrobił się "kanapowcem z piwkiem i chipsami na stole". Poczułam, że pociągnęłam go na dno razem ze sobą... Miałam wyrzuty sumienia, ale brakowało mi siły, aby coś z tym zrobić. Później okazało się, że podejrzewają u mnie gruczolaka przysadki mózgowej... byłam załamana. Jednak okazało się, wstępna diagnoza jest mylna. Powiedziano mi, że mam hiperprolaktynemię, czyli za dużo prolaktyny. Znów te pieprzone hormony!

Studia skończyłam, zaczęłam zaocznie magisterskie, dostałam stałą pracę, która pochłonęła mnie za bardzo... w grudniu 2015r. mój Najdroższy oświadczył mi się, nigdy nie byłam szczęśliwsza! Od razu zaczęliśmy planować ślub, ustaliliśmy datę 11.08.2017r. Czas mijał... przyszedł czerwiec 2016r., a ja byłam na skraju załamania nerwowego, irytowała mnie: praca, waga, mój wygląd, to że nie mam czasu dla swojej miłości, że ciągle robię to samo... Podjęłam przełomową decyzję i zmieniłam pracę. Był to pierwszy krok w lepsze!. Któregoś dnia pomyślałam: " OK, ogarnęłaś pracę, czas w końcu ogarnąć siebie". Ale nadal czułam, że to nie jest ten moment. 

Któregoś dnia bardzo pokłóciłam się z moim P., było kilka dni milczenia, ja miałam sporo pretensji. W końcu On podjął decyzję, że chce wrócić do swojego "starego życia" - tzn. zdrowego odżywiania, ćwiczeń, systematyczności, ograniczenia alkoholu i zdrowego rozsądku. Początkowo dość sceptycznie go obserwowałam, nic nie mówiąc... aż w końcu obudziłam się 11.08 i pomyślałam sobie: "Kochana za rok bierzesz ślub z facetem, którego kochasz i przy którym jesteś szczęśliwa. Spraw żeby ten dzień był najwspanialszym w Twoim życiu! To tylko od Was zależy jaki on będzie i jak będziecie się czuli." I postanowiłam, że na swoim ślubie to ja będę najpiękniejsza, to w końcu mój dzień. No i zaczęłam!!!!!Co prawda, nie czuje tej motywacji co przed laty, ale modlę się, aby z czasem ona wróciła :)

Na ten moment ważę 78kg, mam dość nietypową sylwetkę i nie czuje się ze sobą dobrze. A jak będę czuła się za rok o tej porze?