Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
25.03.2008

Cześć, witam wszystkich po świętach.
Przyzynam się od razu, że w czasie świąt sobie pofolgowałam, nie potrafiłam sobie odmówić, ale przynajmniej próbowałam po trochu, a nie tak jak przy Bożym Narodzeniu jadłam wszystkie porcje, Skutek będzie taki sam na pewno przytyłam , choć nie pójdę stanąć na wadze. Od dziś dietkowanie. Jestem w domu bo dzieciaki chore, więc pokusy silne, ale przterzymam to wszystko. Dziękuję wszystkim za potrzymywanie mnie na duchu, jestem wdzięczna wszystkim za wsparcie. Ponieważ mój punkt zero się zbliża, dla nie wtajemniczonych to komunia mojego pierworodnego, stwierdziłam, że nawet jeśli nie schudnę do 70 kg, tylko do 73 czy 74 to nie będę się załamywać, przecież to i tak dużo mniej niż 82 kg, a ten dzień ma być dla mnie radosny, a nie będę spędzać na liczeniu moich fałdek i my,śleniu co ciotki powiedzą. Śpieszę wytłumaczyć, że poza moją mamą i mną nikt nie ma problemów z wagą, mój ślubny od 15 lat (tyle lat się znamy) waży tyle samo czyli coś około 73 kg, moje dzieci to ciągle walka z ich niedowagą, moja rodzona siostra od urodzenia blondyneczka, szczuplutka ładniutka, siostra męża, a nawet teściowa są chudsze ode mnie- tylko ja taki pączuszek lubiący dobrze zjeść. Ale to nic jak już napisałam ten dzień ma być wyjątkowy i koniec, a wymarzoną wagę i tak osiągnę choćby to miało nastąpić trochę później. Pozdrawiam Was wszystkich. Trzymajcie się cieplutko , pa pa