Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Łatwo się mówi

Założyłam tu konto jak miałam wagę prawidłową - widziałam wtedy u siebie ten ociekający tłuszcz, zaś u innych - drwiące spojrzenia. Oczywiście, to były omamy.

Teraz zerknęłam na zdjęcia sprzed 5, 10 lat - ile bym dała, by wyglądać tak jak wtedy. A wtedy przecież uważałam siebie za prosiaka. Chce być tym prosiakiem!

Mówiłam wtedy - jak można mieć nadwagę czy otyłość? JA bym NIGDY nie dopuściła do tego! To zwykłe lenistwo! Lustra nie ma? Nie chce nic zmienić? Przecież wystarczy chcieć...

Jak mi wtedy było łatwo mówić :) Zbyt łatwo.

Kiedy zaczęłam przybierać - 2kg, 5kg, 10 kg - zaczęłam badać sprawę. Lekarze, badania krwi, usg - wyszła jakaś mała niedoczynność. Lekarze machnęli ręką - przecież to nie koniec świata. Niech się Pani zgłosi, jakby było gorzej. Ja prosiłam, by brali mnie poważnie - bo mama choruje na tarczycę, siostra na tarczycę i Insulinooporność - eee tam, nie ważne.

I oto tu jestem. 20 kg cięższa niż wtedy. Ze zmianami na tarczycy, Hashimoto i Insulinoopornością. I depresją, na lekach. Co miesiąc idzie mnóstwo kasy na leki i terapie.

A mi jedyne co zostaje, to przeprosić Was za swoją ignorancję wtedy. Karma jednak zawsze wróci i teraz już wiem, jakie to jest trudne. Próbowałam tylu rzeczy, coraz mocniej i mocniej.

Teraz już wiem, jak bardzo restrykcyjnie muszę podchodzić do diety, aby schudnąć - a nawet - utrzymać wagę. Dlatego dla wszystkich, którym się udało - ogromny podziw!

Ja tymczasem znów zaczynam, z większą determinacją i trochę większą wiedzą. Ale tym razem już nie "na czuja" tylko z wykupioną dietą. Wiem, że jeśli nie poprawię wyników - to zniszczę siebie, swoje zdrowie i płodność.

No, ale zakończę pozytywnym akcentem - zaczęłam nowy styl życia, nową pracę i skończyliśmy remont sypialni. Zatem mocny start wypełniony nadzieją 😍

Wszystkiego dobrego dla Was!

Emilia