Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mało stabilny podżeracz

Podżeranie to pięta achillesowa większości znanych mi dietujących się postaci. No ja niby taka silna i stabilna jestem w moich postanowieniach. A zatem piszę sobie wczoraj do koleżanek w mojej grupie wsparcia, o powrocie na właściwe tory, po kilku dniach kiedy takie „podżeractwo międzyposiłkowe” stosowałam. Tu skubnęłam dziecku z talerza kawałek paróweczki, tam złapałam od męża kawałek kotlecika, tu od koleżanki jednego cukiereczka, od kolegi ciasteczko itp.itd. Krygując się oczywiście, że ja nie, że nie mogę, że dieta. Niby nic, a jednak zawsze coś i waga w piątek się na mnie za to zemści.

No ale wracając do sedna sprawy, piszę sobie do wyżej wspomnianych współuczestniczek dietowania, to o czym mowa powyżej. I w chwili gdy skończyłam zdanie o powrocie do nawyków i likwidacji „podżeractwa”, wpada do pokoju koleżanka z tortem czekoladowym. Ja standardowo krygując się, że ja nie, ja nie, nosem już czuję zapach, ślinianki zwiększają objętość wydzieliny ustnej, a oczy wychodzą z orbit, bo torcik to chyba jakiś mistrz cukiernictwa robił. I odbyła się w mojej głowie walka Dawida z Goliatem, tylko Dawid nie trafił z tej swojej procy i Goliat go zmiażdżył. A w dosłownym tłumaczeniu oznacza to, że zeżarłam, wpieprzyłam, wcięłam, wpierniczyłam, wszamałam, wtranżoliłam, wtrząchnęłam, spałaszowałam PODWÓJNĄ PORCJĘ TORTU. Był pyszny i wyglądał "przesmacznie". A teraz BUUUUUU, wyrzut sumienia, sumienia wyrzut. Dla chwili przyjemności dla kubków smakowych tak zniweczyć swoje postanowienie. Masakra, a miało być tak pięknie.