Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Witajcie!

Co by tu na wstępie...
Mam na imię Kinga, rocznik '98 czyli za niedługo czeka mnie maturka
Z nadwagą, otyłością walczę od... dawna. 
Odkąd pamiętam, zawsze byłam większa od rówieśników - i to nie tylko pod względem szerokości. Jestem dość wysoka - mierzę 178,5 cm. Zawsze byłam wyższa i grubsza, przez co naprawdę odstawałam. 
Problemy z samoakceptacją zaczęły się w podstawówce - wyzwiska ze strony kolegów.
Wtedy też była moja pierwsza próba u dietetyka (prowadziła mnie wtedy ta sama pani doktor, która prowadzi mnie teraz ).
Wyszło jak wyszło.
Najpierw radość bo 10 kilo zniknęło w miesiąc! Tak! Jest super!
No jednak nie...
Wakacje się skończyły, moja mama uznała, że nie ma czasu na szykowanie tego wszystkiego, co miałam w menu.
Ja też jakoś tak... no nie bardzo. Sam dietetyk był pomysłem mojej mamy. Ja może miałam motywację, ale chyba nie dość dużo.
Przytyłam 20 kilo. W pewnym momencie była to 100.
U dziecka.
Brawo.
Gimnazjum nie było przyjemne. Wyzwisk nie było, ale wystarczyło mi moje własne towarzystwo do wpadnięcia w depresję. Kiedyś może jeszcze o tym opowiem.
W pewnym momencie dobiłam do 116 kilogramów...
ALE!
Teraz jestem w maturalnej klasie i jest coraz lepiej.
Jestem pod stałą opieką endokrynologa (tak! okazało się że mam hashimoto! tylko tego mi brakowało! no i kilka innych zaburzeń hormonalnych) oraz dietetyka.
Od początku sierpnia schudłam 15,5 kilo. I lecę w dół.
Więcej nie będę zdradzać, żeby później mieć o czym pisać. 
Trzymajcie za mnie kciuki!
Ja trzymam za wszystkich odchudzających się!