Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
o butach, podejściu i bańkach.

moje najnowsze chciejstwo to sandałki na koturnie. wczoraj przymierzyłam co najmniej trzydzieści par i żadna nie odpowiadała mi nawet w 95%. znaczy się jedna para była cudowna, kolor, wysokość i cena. ale...podczas chodzenia mały palec uwalniał się spomiędzy pasków. dyskwalifikacja modelu.

jemy.

ś. jajecznica z dwóch jajek z dodatkiem trzech plasterków pikantnej kiełbasy węgierskiej, kawałek obwarzanka.

II. surówka z marchwi i jabłka z łyżką rodzynek i łyżką śmietany.

o. chińszczyzna bez dodatku skrobiowego czyli fura warzyw i schabik. czyściciel lodówki w akcji.

pk. baton serwatkowy. i coś jeszcze powinno być.

A. nie może pojąć, jak mogłam przytyć pół kilo. i uznał, że dokonuję aktów skrytożerstwa oraz za mało ćwiczę. czyli mam nic nie jeść i codziennie zaliczać maraton. tak rozumiem jego podejście. zaczyna mnie wkurzać tym histeryzowaniem, że jak to się stało, że jeszcze nie ważę 66 kg.

mam już za sobą dwa tygodnie bańkowania. jak na razie zaobserwowałam tylko to, że skóra w dotyku jest aksamitna, ale równie dobrze może to być efekt regularnego złuszczania peelingującym żelem pod prysznic lub bogatego smarowania oliwką przed przystąpieniem do masażu. sińców brak.

chińszczyzna to cudowne jedzenie, ale sprzątanie po gotowaniu jest udręką. i samo krojenie w paseczki też. zajęło mi 45 minut.

cudownego dnia życzę.