Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Słyszałam ducha, widziałam ducha...

...muszę się chyba wybrać na cmentarz do Prezesa i poprosić, żeby mi dał spokój, bo ja niby w duchy nie wierzę, ale jak już, to się ich boję...

Byłam wczoraj w toalecie - nie ogólnej, tylko takiej dla niepełnosprawnych (większa i pojedyncza i bliżej mojego pokoju, niż kibelki ogólne). Myję ręce i słyszę, jak na korytarzu śp. Pan Arek coś mówi. Zrobiło mi się aż zimno... Wyprułam z tej łazienki, jak potłuczona a na korytarzu pusto... Są tam też trzy windy, pewnie jakiś kontrahent albo gość szedł i gadał (choćby przez telefon) i zdążył odjechać zanim wyskoczyłam z toalety, ale wrażenie niesamowitości pozostało. Gdy opowiadałam to przyjaciółce, to aż mi się ręce trzęsły.

W pokoju w pracy siedzę przodem do drzwi. Zazwyczaj drzwi są otwarte, widzę więc (choć nie skupiam się na tym i często nawet nie rejestruję), kto przechodzi korytarzem. No i popołudniem, kątem oka zobaczyłam, jak przechodzi facet do złudzenia przypominający śp. Prezesa - ten sam chód, rysunek pleców, kształt głowy, nawet włosy (czyt. brak włosów) - wyglądał identycznie. Zmroziło mnie. Ostatkiem przytomności zauważyłam, że to był "mój" Prezes, nie żaden duch zmarłego. Przez to roztrzęsienie spowodowane wcześniejszym "usłyszeniem" moja wyobraźnia spłatała mi figla. Makabrycznego figla...

Mam plan, żeby wybrać się na cmentarz - może nawet dzisiaj, zaraz po pracy. I tak nie wracam do domu a będę mieć luźniejszą chwilę, bo na 17.30 idziemy z babami z pracy na komedię romantyczną pt. "Saga Zmierzch: Przed świtem. Część 1" :P Na ostatniej części sagi też byłyśmy w kinie i pisałam o tym tak: "Trzecia część Zmierzchu zajebiaszcza - najbardziej podobały mi się sceny bitewne w wykonaniu nowonarodzonych wampirzysk przeciwko rodzinie Cullenów i wilkołakom. Mistrzostwo świata. Natomiast sceny miłosne***, wargi drżące oraz powłóczyste spojrzenia dobiły mnie - starałam się nie chichrać za głośno :) Ale przynajmniej nie zasnęłam w kinie ;) ***Jak ona mogła wybrać tego wymoczkowatego i zimnego Edwarda, skoro tuż obok był taki sympatyczny Misio??!!?? I w dodatku darzył ją uczuciem szczerym i głębokim! Niektóre baby są dziwne... ;)" Dzisiaj również jestem koszmarnie niewyspana - no co, tradycji musi stać się zadość :P No i mam nadzieję, że nie zasnę ;) Albo, że nie będę się chichrać w najmniej odpowiednich momentach ;)

U mnie się dzieje - standardowo - latam po lekarzach z dzieciarami, jak potłuczona. Zosia odwiedziła neurologa (w związku z jej strasznymi zachowaniami po antybiotykach) - ale wizytą jestem zdegustowana, wręcz zniesmaczona. Mówiąc krótko: pani doktor nie uwierzyła, w to co mówiłam ("nie spotkałam się z czymś takim w mojej karierze"), stwierdziła, że widocznie nie umiemy chorego dziecka uspokoić i zwalamy tę sytuację na leki i zasugerowała mi, że jestem osobą, która skoro płaci, to wymaga potakiwania i o to mi chodzi a nie o dziecko. Więcej do baby nie pójdę... U okulisty wszystko dobrze, zaprosiła nas pani doktor za rok :) Zosieńkę czeka jeszcze echo serduszka. Z Wojtusiem nieco gorzej - dostał leki stricte na astmę... :( Na RTG zmian w płucach nie ma, ale jedna z komór serca jest nieco większa - też go jeszcze czeka echokardiogram. "Nie będę panikować, nie będę panikować..."  I USG go czeka, bo ma podejrzenie refluksu. Ale za to wyniki krwi mają dzieciaki w porządku, tyle dobrze.

Ja mam za to fT4 w normie, ale TSH w dolnej granicy normy - mimo przyjmowania leku. We wtorek idę się zameldować mojemu endokrynologowi - z półtoramiesięcznym opóźnieniem :] I też mnie czeka USG tarczycy, żeby zobaczyć, co u guzków słychać. "Nie będę panikować, nie będę panikować..." Poza tym still i wciąż bujam się z zapaleniem zatok a jeszcze i ból gardła mnie dopadł - po prostu bajka... ;)

Na terapię chodzę. Rozwaliłam część mojego świata, poznałam dotychczasowe mechanizmy rządzące moim życiem, ale wciąż nie wypracowałam nowych. I jestem w tym najgorszym okresie terapii, kiedy wczepiam się jeszcze w "stare" wiedząc, że nie działa a "nowego" albo jeszcze nie ma albo już mi się rysuje, ale boję się je przyjąć. I wciąż jest lęk, co tam znajdę "pod spodem". Na razie mocno mi się nie podoba, co znajduję...

Usłyszałam od Maćka, że jestem samolubna. Zabolało, tak aż fizycznie - w pierwszej chwili nie mogłam złapać tchu. Nie miał racji, przynajmniej w tym konkretnym przypadku (nie będę opisywać sytuacji - ale naprawdę wtedy nie miał racji!) - ale co z tego, że to wiem? Na poziomie racjonalnym WIEM. A na poziomie emocji? Gdzieś tam na dnie mi siedzi zadra i nie pozwala zapomnieć, że jestem ta gorsza, ta egoistka, ta skupiona na sobie itp... Boli - chociaż nie było to wczoraj. Łzawą scenę, a i owszem, zrobiłam - łącznie z melodramatycznym pytaniem "jak mogłeś powiedzieć, że jestem samolubna??!!??". A tak naprawdę - kij z tym, że powiedział. Gorzej, że pewnie dalej tak o mnie myśli :(

Siorra w Australii, niedługo wraca :) Czytam sobie na stronie biura, co u nich słychać (zdają tam relacje), ale i tak czekam już na nią - strasznie ciekawam, jak to na żywo wyglądało :) Dżezka w ten weekend ma opiekę, nie muszę się martwić, co zrobić z Wojtasem i z nią, uf uf uf :) Mamusia choruje (zapalenie zatok + oskrzela + megachrypa), Tatuś ma przewały w robocie takie, że się słabo robi. I tak się bujamy. No nie mam szans się nudzić, nie mam...

Buziaki piątkowe, przed-sagowo-zmierzchowe ;)

PS. Mój młodszy kot, Antoś zapewnił mi wczoraj bardzo skuteczną pobudkę - zwymiotował do wanny mysz. W krwistych kawałkach, bleeee.... I weź to człowieku posprzątaj! Obudziłam się w 3 sekundy!!! ;)