Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tak mi się jeszcze...

...przypomniało, czym chciałam Was uraczyć. Potwierdziłam sobie, że zaburzenia postrzegania własnej osoby to posiadam w wersji de luxe. Z ostatnich kilku dni mam trzy przykłady:

1. Gadam z koleżanką z pracy (ta od Przystojnego Znajomego Z Windy :P) i opowiadam, że byłam u lekarza, że zatoki mam zawalone, że pseudoefedryna nie działa i biorę efedrynę i dalej nic...

- A skąd masz efedrynę?

- Z internetu...

- To w ogóle w Polsce do dostania jest? Czy zza granicy ściągnęłaś?

- Nie, no w Polsce, w środku na odchudzanie. Termogenik znaczy.

- Na odchudzanie? No nie mów, że Ty się jeszcze odchudzasz!

I wiecie co? Zawahałam się. Odpowiedziałam jeno: "Nieeee.... Chyba ;)" Strzeliłam głupa, klasycznego. No właśnie - odchudzam się, czy nie?

2. Rozmawiam z inną koleżanką z pracy, o dzieciach. No i mówię, że z Zosią dzisiaj idę do lekarza a i Wojtuś mi niedomaga i bla-bla-bla. Reakcja znajomej: "Jak to dwójka dzieci? Ty masz dwójkę dzieci? (przyszła do pracy, jak byłam w ciąży z Wojtasem, nie znałyśmy się jeszcze z czasów ciążowania zochaczowego) I Ty tak wyglądasz po DWÓJCE dzieci???". Zdziwienie było autentyczne i szczere. Bez zawiści - laska jest szczupluteńka i megazgrabna :)

3. Sytuacja z dzisiaj, już częściowo opisana. Mój endokrynolog się pyta, ile ważę. Mówię, że w okolicach 57 kg. Kolejne pytanie, czy ostatnio schudłam albo przytyłam - mówię mu, że nie mam wahań wagi, że "nie schudłam niestety". "A z czego się chce pani odchudzać?" No to ja mówię, że by się znalazło, że z brzucha... Z politowaniem na mnie spojrzał, więc mu powiedziałam, że "ja już się leczę, na głowę, panie doktorze - niedługo nie będę się chciała odchudzać ;)". Rozbawiłam doktora, ale nie zaprzeczył, że mi się leczenie przyda... Wręcz przeciwnie! ;)

Za każdym razem, tak w głębi duszy NIE UWIERZYŁAM ludziom w to, co mówią. Ja widzę siebie inaczej. Naprawdę. Tak mnie naszło...

PS. Ja tu pitu-pitu o pierdołach w sumie a dwie moje koleżanki ostatnimi czasy poroniły. I też tak myślę, że pogląd na życie zmienia się w zależności od skali problemów. Dziękuję Opatrzności (czy Bogu, czy Czemuśtam - już pisałam kiedyś, że niedowiarek jestem?), że mam takie problemy... Albo może zajmuję się takimi pierdołami, żeby nie myśleć np. o serduszku Wojtka albo o guzkach na tarczycy?

PS. Gdy przyszłam na V. denerwowały mnie straszliwie panny, które przy BMI 18 szlochały, że grube, że tłuste, że nie mogą schudnąć, że przytyły 200 gram i że żyć się nie chce w takim czarnym łez padole. Denerwowały mnie, bo ich zachowanie odbierałam jako chore. Denerwowały mnie, bo sama taka byłam (i wciąż jeszcze jestem!) a najtrudniej zobaczyć swoje wady i się do nich przyznać.  Wiem, że mogę ludzi wkurzać swoim biadoleniem i niemożnością poradzenia sobie z sobą samą. Wiem. I trudno - jak kogoś irytuję, niech mnie omija. Pamiętnik traktuję jako wspomagacz (bardzo ważny i istotny) terapii i już. Mój ci łon, to sobie mogę tu pisać, co mi sie podoba... ;)

PS. Nie mam BMI o wartości 18 :P